Miesiąc: kwiecień 2025

26 kwietnia 2025 roku na naszych błoniach wybrzmiała Symfonia Miłosierdzia – niezwykłe, międzynarodowe wydarzenie modlitewne, które zgromadziło nas wszystkich w duchu pokoju i wdzięczności.​

To wyjątkowe spotkanie było wspólnym wołaniem o pokój na świecie oraz dziękczynieniem za pontyfikat Ojca Świętego Papieża Franciszka. Wydarzenie połączyło duchowo miliony serc na całym świecie, niosąc przesłanie nadziei, miłości i Bożego Miłosierdzia.​

🎶 Muzyka, która jednoczy kontynenty

„Symfonia Miłosierdzia” to monumentalne oratorium skomponowane przez Bartłomieja Gliniaka do poruszających słów z Dzienniczka św. Faustyny Kowalskiej. Utwór składa się z 21 pieśni, wykonanych w 16 językach, co pozwoliło dotrzeć z przesłaniem Miłosierdzia do ludzi na całym świecie.

🌍 Artyści z całego świata

Na scenie wystąpiło ponad 200 artystów światowego formatu, w tym:​

• Edyta Górniak

• Roksana Węgiel

• Andrzej Lampert

• Buika

• Yasmin Levy

• Sofia Karlsson

• Charles Auclair

• Corrinne May

• Ive Mendes

• Alexander Pappas

• Emanuele Pellegrini

• Angelika Górny

• Florian Hille

• Zespół Jedla

• Saulius Petreikis

• Carla Pires

• Joanna Słowińska

Towarzyszyli im Chór Filharmonii Krakowskiej, Orkiestra Akademii Beethovenowskiej oraz Schola Sióstr Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia.​

🖼️ Sztuka i kontemplacja

Wydarzeniu towarzyszyły wizualizacje dzieł sztuki sakralnej, które pomagały w głębszej kontemplacji tekstów Dzienniczka. Na ekranach mogliśmy podziwiać prace takich mistrzów jak: Rembrandt, Memling, Caravaggio, Antoon Van Dyck i wielu innych.​

🤝 Podziękowania

Z całego serca dziękujemy wszystkim, którzy przyczynili się do powstania Symfonii Miłosierdzia:

• Fundacja Terra Divina – główny organizator wydarzenia

• Instytut Dialogu Międzykulturowego im. Jana Pawła II w Krakowie – współorganizator

• ATMA Magic Event – producent wykonawczy

• TOProduction – produkcja filmowa i booking artystów

• Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia

• Sanktuarium św. Jana Pawła II Wielkiego w Krakowie

• Centrum Jana Pawła II „Nie lękajcie się!”

• Watykańska Fundacja Jana Pawła II

• Korpus Dyplomatyczny Zakonu Świątyni Jerozolimskiej

• Zakon Maltański – Maltańska Służba Medyczna​

Dziękujemy również wszystkim patronom honorowym, w tym:

• Kardynał José Tolentino de Mendonça

• Arcybiskup Antonio Guido Filipazzi

• Arcybiskup Marek Jędraszewski

• Arcybiskup Tadeusz Wojda SAC

• Kardynał Stanisław Dziwisz

• Kardynał Grzegorz Ryś

• Kardynał Kazimierz Nycz​

📺 Transmisja na cały świat

Dzięki współpracy z EWTN Telewizja Katolicka oraz TVP2, wydarzenie było transmitowane na cały świat, łącząc wiernych z sześciu kontynentów w modlitwie o pokój i Boże Miłosierdzie dla nas i całego świata. ​EWTN Polska

Dziękujemy, że byliście z nami – w jedności, modlitwie i miłości.
Niech przesłanie Miłosierdzia rozbrzmiewa w naszych sercach każdego dnia. 💖

Treść kazania:
„Drodzy Bracia i Siostry,

Na początku chciałbym serdecznie podziękować Księdzu Kustoszowi za zaproszenie mnie do wygłoszenia dzisiejszej homilii i za danie mi w ten sposób okazji, by pożegnać Papieża Franciszka, mojego rodaka.

Tak jak on, urodziłem się w Buenos Aires, stolicy Argentyny. To właśnie tam kardynał Bergoglio przez wiele lat pełnił posługę arcybiskupa. Niewielu wie, że pełna nazwa tego miasta brzmi „Miasto Najświętszej Maryi Panny od Dobrych Wiatrów”. Gdy w XVI wieku Hiszpanie dotarli do wybrzeży dzisiejszej Argentyny, założyli to miasto i oddali je pod opiekę Matce Bożej, która prowadziła żeglarzy bezpiecznymi wodami (wiatrami), w podziękowaniu za ocalenie ich życia.

W Buenos Aires Papież Franciszek nauczył się kochać Maryję, Opiekunkę w podróży. Widzimy to także w jego Testamencie Duchowym, opublikowanym zaledwie kilka dni temu. Papież prosi w nim, by jego grób został umieszczony w bazylice Santa Maria Maggiore, w Rzymie. Napisał: «Pragnę, by moja ostatnia ziemska droga zakończyła się właśnie w tym wielowiekowym sanktuarium maryjnym, do którego udawałem się na modlitwę na początku i na końcu każdej Podróży Apostolskiej, aby powierzyć ufnie moje intencje Niepokalanej Matce oraz dziękować za Jej czułą i macierzyńską opiekę». Papież odwiedził to sanktuarium aż sto dwadzieścia sześć razy.

Dla Papieża Franciszka Maryja jest więc Tą, która otacza opieką wszystkich będących w drodze — zwłaszcza misjonarzy. Dlatego tyle razy wzywał nas, byśmy wyruszali w drogę, byśmy nie zamykali się we własnym świecie, ale szli na peryferie i nieśli Chrystusa. Sam dał nam przykład, odwiedzając różne zakątki świata, nawet Papuę-Nową Gwineę, mając już ponad osiemdziesiąt lat.

Na początku swojego pontyfikatu napisał adhortację Evangelii Gaudium, w której zapalił nas do bycia uczniami-misjonarzami, idąc za Maryją, Gwiazdą Nowej Ewangelizacji. Papież napisał: «Maryja jest zawsze uważną przyjaciółką, która czuwa i troszczy się, aby nie zabrakło wina w naszym życiu. Jest Tą, z sercem przeszytym mieczem, która rozumie wszystkie cierpienia. […]  Jest misjonarką zbliżającą się do nas, by nam towarzyszyć w życiu, otwierając serca na wiarę swoim macierzyńskim uczuciem. Jako prawdziwa mama, idzie z nami, walczy razem z nami i szerzy nieustannie bliskość Bożej miłości» (286).

My, Argentyńczycy, z natury niechętnie opuszczamy dom i rodzinne strony. Wolimy pozostać w ojczyźnie, nawet gdy życie tam bywa trudne. Dla nas dom rodzinny ma większą wartość niż cały świat. Może dlatego Papież Franciszek nigdy nie powrócił do Argentyny — by pokazać nam, że trzeba wychodzić, być w drodze, być w misji.

Pod koniec swojego pontyfikatu napisał encyklikę Delixit nos o Najświętszym Sercu Jezusa. Tam czytamy: «Serce Chrystusa jest ekstazą, drogą wyjścia, darem, jest spotkaniem» (28).

Dziś żegnamy Ojca Świętego Franciszka i dziękujemy Bogu za dar jego życia, jego pontyfikatu i jego charyzmatu.

Prosimy Naszego Pana, aby przyjął go w chwale życia wiecznego.

A Matkę Bożą od Dobrych Wiatrów prosimy, aby prowadziła Kościół w tych kluczowych momentach jego historii.”

W trakcie swojego pontyfikatu papież Franciszek tylko raz odwiedził Polskę – było to w 2016 roku, w czasie Światowych Dni Młodzieży.

W sobotę 30 lipca 2016 r. odprawił Mszę św. w Sanktuarium św. Jana Pawła II, na której zgromadziło się kilka tysięcy polskich księży i osób konsekrowanych.
Skierował do nich następujące słowo:

Franciszek

JEZUS PRAGNIE, ABY KOŚCIÓŁ SZEDŁ DO ŚWIATA.
HOMILIA DO DUCHOWIEŃSTWA I OSÓB KONSEKROWANYCH POLSKI

Kraków, Sanktuarium Św. Jana Pawła II, 30 lipca 2016 r.

Fragment Ewangelii, który wysłuchaliśmy (por. J 29, 19-31), mówi nam o miejscu, o uczniu i o księdze.

Miejscem jest to, gdzie przebywali uczniowie w wieczór Wielkanocny: o nim powiedziane jest jedynie, że drzwi były zamknięte (w. 19). Osiem dni później uczniowie przebywali jeszcze w tym domu, a drzwi nadal były zamknięte (w. 26). Jezus wchodzi do niego, staje pośrodku i przynosi swój pokój, Ducha Świętego i odpuszczenie grzechów: jednym słowem, miłosierdzie Boga. W tym zamkniętym miejscu silnie rozbrzmiewa zachęta, jaką Jezus kieruje do swoich uczniów: „Jak ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam” (w. 21).

Jezus posyła. Od samego początku pragnie On, aby Kościół wychodził, aby szedł do świata. Chce, aby to czynił tak, jak On sam tego dokonał, jak On został przez Ojca posłany na świat: nie jako potężny, ale w postaci sługi (por. Flp 2, 7), nie „aby Mu służono, lecz żeby służyć” (Mk 10, 45) i nieść dobrą nowinę (por. Łk 4, 18); podobnie też ci, którzy do Niego należą, są posłani w każdym czasie. Uderzający kontrast: podczas gdy uczniowie zamykali drzwi ze strachu, Jezus posyła ich na misję; chce, aby otworzyli drzwi i wyszli szerzyć z mocą Ducha Świętego przebaczenie i pokój Boży.

To wezwanie skierowane jest także do nas. Jakże nie usłyszeć tu echa wielkiej zachęty świętego Jana Pawła II: „Otwórzcie drzwi!”? Jednak w naszym życiu kapłanów i osób konsekrowanych często może pojawić się pokusa, by ze strachu lub wygody pozostać trochę zamkniętymi w nas samych i w naszych środowiskach. Jezus jednak wskazuje drogę tylko w jednym kierunku: wyjść z naszych ograniczeń. To podróż bez biletu powrotnego. Chodzi o to, by dokonać wyjścia z naszego „ja”, aby stracić swoje życie dla Niego (por. Mk 8, 35), idąc drogą daru z samego siebie. Z drugiej strony, Jezus nie lubi dróg przemierzanych połowicznie, przymkniętych drzwi, podwójnego życia. Wymaga, by wyruszyć w drogę bez obciążeń, wyjść rezygnując ze swoich zabezpieczeń, mocni jedynie w Nim.

Innymi słowy, życie Jego najbliższych uczniów, do których grona jesteśmy powołani, składa się z konkretnej miłości, czyli służby i dyspozycyjności; jest to życie, gdzie nie ma przestrzeni zamkniętych i własności prywatnych, dla własnej wygody. Ten, kto postanowił upodobnić całe swoje życie do Jezusa, nie wybiera już swoich własnych miejsc, ale idzie tam, gdzie został posłany; gotów odpowiedzieć Temu, Który go wzywa, nie wybiera już nawet czasu dla siebie. Dom, w którym mieszka, nie należy do niego, ponieważ Kościół i świat są otwartymi miejscami jego misji. Jego skarbem jest wprowadzać Pana w środek życia, nie szukając innego skarbu dla siebie. W ten sposób unika sytuacji samozadowolenia, które postawiły by go w centrum, nie staje na chwiejnych postumentach potęg światowych, ani nie opiera się na wygodach, które osłabiają ewangelizację; nie marnuje czasu na planowaniu bezpiecznej i zasobnej przyszłości, aby uniknąć ryzyka stania się odizolowanym i skrytym, zamkniętym w ciasnych murach egoizmu bez nadziei i radości. Zadowolony w Panu, nie zadowala się życiem przeciętnym, ale płonie pragnieniem świadczenia i dotarcia do innych; lubi ryzyko i wychodzi, nie ograniczony drogami już wytyczonymi, lecz otwarty i wierny trasom wskazanym przez Ducha Świętego: przeciwny wegetacji, uradowany z ewangelizacji.

Po drugie w dzisiejszej Ewangelii, pojawia się postać jedynego ucznia nazwanego z imienia – Tomasza. W swoim wątpieniu i pragnieniu zrozumienia uczeń ten, również dość uparty, jest trochę do nas podobny i żywimy do niego sympatię. Nie wiedząc o tym, sprawia nam wielki dar: przybliża nas do Boga, bo Bóg nie ukrywa się wobec tego, kto Go szuka. Jezus ukazuje jemu swoje chwalebne rany, każe mu dotknąć nieskończonej czułości Boga, żywych znaków tego, jak wiele wycierpiał z powodu miłości do ludzi.

Dla nas, uczniów, bardzo ważne jest umieszczenie naszego człowieczeństwa w kontakcie z ciałem Pana, czyli zaniesienie Mu z ufnością i pełną szczerością, aż do końca, tego czym jesteśmy. Jezus, jak powiedział siostrze Faustynie, cieszy się, gdy mówimy Mu o wszystkim, nie nuży się wydarzeniami naszego życia, które już zna, oczekuje, że będziemy się nimi dzielić, a nawet opisem naszych dni (por. Dzienniczek, 6.09.1937). W ten sposób poszukuje się Boga w takiej modlitwie, która byłaby przejrzysta i nie zapominała o wyznaniu i zawierzeniu bied, trudów i przeciwieństw. Serce Jezusa zdobywa się szczerym otwarciem, sercem, które potrafi rozpoznać i opłakiwać swoje słabości, z ufnością, że właśnie tam działać będzie Boże miłosierdzie. Czego Jezus od nas oczekuje? Pragnie On serc naprawdę konsekrowanych, które żyją przebaczeniem otrzymanym od Niego, aby je przelewać ze współczuciem na braci. Jezus poszukuje serc otwartych i delikatnych wobec słabych – w żadnym wypadku surowych; serc uległych i przejrzystych, które nie udają wobec tych, którzy mają w Kościele zadanie wskazywania drogi. Uczeń nie waha się stawiać sobie pytań, ma odwagę przeżywania wątpliwości i zanoszenia ich Panu, formatorom i przełożonym, bez kalkulacji i powściągliwości. Wierny uczeń dokonuje czujnego i nieustannego rozeznania, wiedząc, że serce trzeba wychowywać każdego dnia, począwszy od uczuć, aby uniknąć wszelkiej dwulicowości w postawach i w życiu.

Apostoł Tomasz, pod koniec swego żarliwego poszukiwania nie tylko uwierzył w zmartwychwstanie, ale znalazł w Jezusie cały sens swego życia, odnalazł w Nim swego Pana; powiedział Mu: „Pan mój i Bóg mój” (w. 28). Warto, abyśmy codziennie modlili się tymi wspaniałymi słowami, którymi możemy Mu powiedzieć: Jesteś moim jedynym dobrym, drogą mojego pielgrzymowania, sercem mojego życia, wszystkim.

W ostatnim wersie, który usłyszeliśmy, mowa jest o księdze: chodzi o Ewangelię, w której nie opisano wielu innych znaków dokonanych przez Jezusa (w. 30). Możemy zrozumieć, że po wielkim znaku Jego miłosierdzia, nie trzeba było dodawać już innego. Istnieje jednak pewne wyzwanie, jest miejsce na znaki dokonane przez nas, którzy otrzymaliśmy Ducha miłości i jesteśmy powołani do szerzenia miłosierdzia. Można powiedzieć, że Ewangelia, żywa księga Bożego miłosierdzia, którą trzeba nieustannie czytać i odczytywać na nowo, ma wciąż na końcu białe karty: pozostaje księgą otwartą, do której pisania jesteśmy powołani – tym samym stylem, to znaczy wypełniając dzieła miłosierdzia. Pytam was: jak wyglądają karty księgi każdego z was? Czy są codziennie zapisywane? Czy są trochę zapisywane, a trochę nie? Czy może są puste? Niech nam w tym pomoże Matka Boża: Ona, która w pełni przyjęła Słowo Boże w życiu (por. Łk 8, 20-21), niech da nam łaskę bycia żyjącymi pisarzami Ewangelii; niech nasza Matka Miłosierdzia uczy nas troszczyć się konkretnie o rany Jezusa w naszych potrzebujących braciach i siostrach, zarówno bliskich jak i dalekich, chorego i migranta, ponieważ służąc cierpiącym oddajemy cześć ciału Chrystusa. Niech Maryja Panna pomaga nam poświęcać się aż do końca na rzecz dobra powierzonych nam wiernych i nieść brzemiona jedni drugich, jak prawdziwi bracia i siostry we wspólnocie Kościoła, naszej świętej Matki.

Drodzy bracia i siostry, każdy z nas nosi w głębi serca najbardziej osobistą kartę księgi miłosierdzia Boga: jest to historia naszego powołania, głos miłości, która pociągnęła i zmieniła nasze życie, prowadząc nas do porzucenia wszystkiego na Jego słowo i pójścia za Nim (por. Łk 5, 11). Ożywmy dziś z wdzięcznością pamięć o Jego wezwaniu, silniejszym niż jakikolwiek opór i trud. Kontynuując celebrację eucharystyczną, centrum naszego życia, dziękujmy Panu, bo wszedł w nasze zamknięte drzwi ze swoim miłosierdziem; bo, podobnie jak Tomasza, wezwał nas po imieniu; bo daje nam łaskę dalszego pisania Jego Ewangelii miłości.

Za: www.radiomaryja.pl

Testament Ojca Świętego Franciszka można przeczytać tutaj: https://www.vaticannews.va/pl/papiez/news/2025-04/testament-papieza-franciszka.html

Fot. episcopatnews