Święci są przyjaciółmi Boga i ludzi. Uczą nas, jak kochać Boga całym sercem i duszą, jak postawić Go w centrum naszego życia osobistego, w centrum życia naszych rodzin, wspólnot i środowisk – mówił kard. Stanisław Dziwisz podczas Mszy św. w Sanktuarium św. Jana Pawła II w 6. rocznicę beatyfikacji Matki Klary Szczęsnej.

Poniżej publikujemy pełną treść homilii ks. kardynała:

Drogie Siostry i drodzy Bracia!

Odczytane Słowo Boże pomaga nam wniknąć w głębiny serca i wiary Błogosławionej Klary Szczęsnej, której szóstą rocznicę beatyfikacji dziś wspominamy– w głębię tego, czym żyła, co było dla niej najważniejsze i czemu oddała się bez reszty. Tajemnicą jej serca była miłość.

Starotestamentalna księga Pieśni nad Pieśniami sławi miłość w niezwykłych słowach: „jak śmierć potężna jest miłość […], żar jej to żar ognia, płomień Pański” (Pnp 8, 6). Wypowiadając słowo „miłość”, możemy i powinniśmy je przede wszystkim odnosić do jej najgłębszych źródeł. Praźródłem wszelkiej miłości jest Bóg w Trójcy Świętej Jedyny – wspólnota miłości trzech Boskich Osób: Ojca, Syna Bożego i Ducha Świętego. Bóg pozostaje dla nas niepojęty, a jednak możemy o Nim powiedzieć, że jest Miłością, że stworzył człowieka z miłości i zbawia go z miłości. A ponieważ stworzył nas na swój obraz i podobieństwo, sprawił, że serce człowieka spragnione jest miłości i zdolne do miłości.

Ta prawda pozwala nam zrozumieć nas samych: kim jesteśmy, skąd przychodzimy, dokąd zmierzamy, do czego jesteśmy powołani. Płomień miłości, jaki Stwórca rozpalił w naszych sercach, jest niezastąpionym światłem i najważniejszym drogowskazem podczas naszego ziemskiego wędrowania do wieczności. Ten płomień może nieraz przygasać w naszym życiu, ale – jak usłyszeliśmy – „wielkie wody nie zdołają ugasić miłości, nie zatopią jej rzeki” (PnP 8, 7). Wielkie wody zła i nieprawości nigdy nie zdołają do końca ugasić miłości w sercu nawet największego grzesznika, bo nigdy nie przestanie być dzieckiem Bożym.

Matka Klara wiedziała, czym jest miłość, wierzyła w miłość i stała się służebnicą miłości. Przede wszystkim wierzyła w Boga Ojca, który jest miłością i stworzył człowieka z miłości. Wierzyła w Syna Bożego, który z miłości do człowieka sam stał się człowiekiem i dał się przybić do krzyża, by nas zbawić i otworzyć nam drogę do Bożego królestwa miłości. Wierzyła w Ducha Świętego, który w sercach ludzkich rozpala płomień Bożej miłości i odnawia oblicze ziemi.

W światłach tej fundamentalnej prawdy o Bogu, o świecie i o człowieku, możemy zrozumieć niezwykłą drogę życia Klary Ludwiki Szczęsnej. Wiemy, że miała niełatwe dzieciństwo, w którym nie dane było jej zdobyć wykształcenia i wcześnie straciła matkę. Jednak te trudne doświadczenia nie tylko jej nie załamały, ale zahartowały, przyspieszyły proces jej wewnętrznego dojrzewania i usamodzielnienia. Jako młoda, siedemnastoletnia dziewczyna opuściła dom rodzinny i zdobyła zawód krawcowej. Ale to był dopiero początek, niejako wstęp do znacznie ważniejszej historii, którą ubogaciła Kościół. Dzięki błogosławionemu Honoratowi Koźmińskiemu odkryła fascynujący świat życia duchowego i piękno zakonnego powołania, początkowo w Zgromadzeniu Sług Jezusa. A potem, już w Krakowie, Bóg postawił na drodze jej życia świętego księdza, profesora i biskupa – Józefa Sebastiana Pelczara. Owocem spotkania tych świętych osób stało się Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego, a Matka Klara stała się jego pierwszą przełożoną generalną.

Bł. Klara wrażliwością swego serca na ludzką biedę i duchowe potrzeby człowieka uwrażliwiła całą wspólnotę swoich duchowych córek. Dziś dziękujemy Bogu za wszystkie dzieła apostolskie Sióstr Sercanek, podejmowane z miłości do Boga i człowieka. Dziękujemy, że to dzieło trwa, rozwija się i wykracza daleko poza granice Rzeczypospolitej.

Ewangelia o Marii i Marcie pozwala nam zrozumieć lepiej charyzmat bł. Matki Klary, przekazany przez nią Zgromadzeniu Sióstr Sercanek. Maria usiadła u stóp Jezusa i wsłuchiwała się w Jego słowa, zaś Marta „uwijała się koło rozmaitych posług” (por. Łk 10, 40). Błogosławiona Klara połączyła w sobie te dwie postawy, łącząc kontemplację z szeroko zakrojoną działalnością, wszczepiając ten charyzmat całemu Zgromadzeniu.

Gdy Siostry Sercanki wypowiadają swoje hasło: „Wszystko dla Serca Jezusowego”, wiedzą, o co chodzi. W centrum ich życia jest Jezus Chrystus, którego przebite włócznią Serce jest najbardziej przejmującym symbolem miłości Bożej, ogarniającej całą ludzkość. W imię tej ukrzyżowanej Miłości Siostry Sercanki idą do ludzi, zwłaszcza do ubogich i potrzebujących pomocy – do tych, których Jezus nazwał swoimi „braćmi najmniejszymi” (por. Mt 25, 40). Taka wiara, taka postawa, taka służba jest najbardziej wiarygodnym głoszeniem Ewangelii o Bogu, który do tego stopnia „umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3, 16). W sposób szczególny potrzebuje takiego świadectwa współczesny świat, często zagubiony, nie przyjmujący łatwo samych słów. Potrzebuje takiego świadectwa Kościół, by w sposób wiarygodny głosić Ewangelię miłości. Potrzebna jest więc niejako piąta Ewangelia miłości, współczucia, służby i solidarności.

Nieprzypadkowo beatyfikacja Matki Klary Szczęsnej odbyła się w tutejszym Sanktuarium św. Jana Pawła II. Jak wiemy, w pasterską posługę metropolity krakowskiego kardynała Karola Wojtyły wpisały się Siostry Sercanki, które w Kurii Archidiecezji Krakowskiej pełnią różne funkcje. Doświadczenie krakowskiej współpracy z Siostrami Sercankami sprawiło, że Ojciec Święty Jan Paweł II zaraz po wyborze na stolicę Piotrową poprosił Przełożoną Generalną Zgromadzenia, aby Siostry nadal go wspomagały tym razem w Watykanie. I tak zaczęła się piękna praca Sióstr trwająca przez cały okres długiego pontyfikatu. Siostry nie tylko ofiarnie pełniły swoją służbę – o czym zaświadczam osobiście – ale stanowiły krąg najbliższych osób, towarzyszących na co dzień świętemu Papieżowi. Były także w momencie jego odejścia do domu Ojca.

Św. Jan Paweł II, podobnie jak całe Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego, żył duchowością zranionego Serca Zbawiciela. To głęboko łączyło świętego Papieża z Siostrami Sercankami. Dlatego Jan Paweł II był szczęśliwy, że jako Papież mógł wynieść do chwały ołtarzy Założyciela Zgromadzenia – biskupa Józefa Sebastiana Pelczara, podejmując najpierw decyzję o jego beatyfikacji w 1991 roku, a następnie, po dwunastu latach, decyzję o jego kanonizacji na placu św. Piotra, 18 maja 2003 roku.  Wtedy tak mówił o nowym Świętym Kościoła: „Dewizą jego życia było zawołanie: «Wszystko dla Najświętszego Serca Jezusowego przez Niepokalane Ręce Najświętszej Maryi Panny». Serce Boże kształtowało jego duchową sylwetkę, której charakterystycznym rysem jest zawierzenie siebie, całego swego życia i posługi, Chrystusowi przez Maryję. […] Wynosząc do chwały ołtarzy Józefa Sebastiana – mówił Jan Paweł II – modlę się za jego wstawiennictwem, aby blask jego świętości był dla sióstr sercanek, […] dla wszystkich wierzących w Polsce i na świecie zachętą do takiego umiłowania Chrystusa i Jego Matki” (homilia, 18 V 2003, n. 2).

Drogie siostry i bracia, drodzy kapłani, dziękujemy dziś Bogu za świętość Matki Klary, również za świętość Biskupa Józefa Sebastiana oraz Papieża Jana Pawła II. Święci są przyjaciółmi Boga i ludzi. Z jednej strony uczą nas, jak kochać Boga całym sercem i duszą, jak postawić Go w centrum naszego życia osobistego, w centrum życia naszych rodzin, wspólnot i środowisk. Uczą nas, jak zawierzać Bogu nasz los, jak budować na Bogu jak na skale naszą teraźniejszość. Z drugiej strony uczą nas swoim przykładem, jak kochać bliźnich, jak służyć, jak przemieniać nasz świat, by stawał się bardziej ludzki, a więc bardziej Boży. Warto poznawać życie Świętych. Warto czerpać inspirację z ich życia, z ich miłości i służby.

Za wstawiennictwem św. Jana Pawła II, św. Józefa Sebastiana oraz bł. Matki Klary, powierzmy dziś Bogu wszystkie nasze sprawy – także sprawy Kościoła powszechnego, Kościoła w naszej ojczyźnie, a w sposób szczególny Zgromadzenia Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego. Prośmy o nowe i dobre powołania do służby kapłańskiej i do życia zakonnego, szczególnie do Zgromadzenia Sióstr Sercanek.

Najświętsze Serce Jezusa, gorejące ognisko miłości – zmiłuj się nad nami!

Stanisław kard. Dziwisz

źródło: Biuro Prasowe Archidiecezji Krakowskiej