Month: April 2022

Kurs Nowe Życie

by CJP2

Abp Marek Jędraszewski powołał nową radę Fundacji św. Jana Pawła II w Rzymie

Metropolita krakowski abp Marek Jędraszewski powołał nową Radę Administracyjną Fundacji św. Jana Pawła II w Rzymie, która zajmuje się promowaniem inicjatyw o charakterze edukacyjnym, naukowym, kulturalnym, religijnym i charytatywnym, związanych z pontyfikatem Ojca Świętego Jana Pawła II.

Przewodniczącym Rady Fundacji został ks. Paweł Ptasznik – rektor Kościoła św. Stanisława Biskupa Męczennika w Rzymie, a nowymi członkami Rady: ks. Sławomir Oder – postulator procesów beatyfikacyjnych Jana Pawła II oraz Emilii i Karola Wojtyłów, ks. Michał Wilkosz – rektor Polskiej Misji Katolickiej w Niemczech, ks. Tomasz Szopa – rektor Sanktuarium Świętego Jana Pawła II w Krakowie, Henryk Rogowski – były prezes Federacji Polonii Francuskiej, mecenas Marek Markiewicz, Bogdan Chmielewski – dyrektor Polsko-Słowiańskiej Federalnej Unii Kredytowej, Wojciech Halarewicz – wiceprezes Mazda Motor Europe. Członkiem Rady jest również Ksiądz Kardynał Stanisław Dziwisz, wieloletni sekretarz św. Jana Pawła II, świadek świętości życia największego z Polaków.

Zgodnie ze statutem Fundacji św. Jana Pawła II w Rzymie jej członkowie zostali mianowani na czteroletnią kadencję. Abp Marek Jędraszewski w listach nominacyjnych wyraził nadzieję, że fundacja „owocnie zatroszczy się o zachowanie, rozwój i promocję spuścizny duchowej, intelektualnej i kulturalnej Świętego Jana Pawła II oraz o realizację właściwych jej zadań charytatywnych”.

W czasie Eucharystii sprawowanej we czwartek przy relikwiach św. Jana Pawła II w Bazylice Watykańskiej metropolita krakowski zauważył, że dzisiejszy świat neguje wielkie nauczanie papieża Polaka o Chrystusie i człowieku. Zaznaczył, że fundacja jest odpowiedzialna za to, by wypełniać i strzec wielkiego dziedzictwa Ojca Świętego. Należy to czynić nie po to, by żyć przeszłością i historią, ale by pokazywać, jak jest ono ważne, aktualne i potrzebne współczesnemu światu.

Fundacja Jana Pawła II została ustanowiona dekretem papieskim 16 października 1981 r. Jest to organizacja kościelna, non profit, która stawia sobie za cel popieranie i realizację inicjatyw o charakterze edukacyjnym, naukowym, kulturalnym, religijnym i charytatywnym, związanych z pontyfikatem Ojca Świętego Jana Pawła II. Oficjalna siedziba fundacji mieści się w Watykanie.

Fundacja prowadzi m.in.: program stypendialny dla młodzieży z krajów dawnych republik Związku Radzieckiego oraz Europy Wschodniej (nie należących do Unii Europejskiej); Dom Fundacji Jana Pawła II w Rzymie, który służy pielgrzymom z całego świata i muzeum, które zgromadziło 10 tysięcy darów, jakie pielgrzymi ofiarowali Janowi Pawłowi II; Ośrodek Dokumentacji i Studium Pontyfikatu Jana Pawła II, który zajmuje się zabezpieczeniem dokumentów dotyczących pontyfikatu Jana Pawła II i dba o przekazanie jego dziedzictwa przyszłym pokoleniom; stypendia naukowe dla osób przybywających do Rzymu, by prowadzić badania związane z nauczaniem Jana Pawła II.

Zgodnie z zapisami statutowymi władzę zwierzchnią nad Fundacją Jana Pawła II sprawuje każdorazowy arcybiskup metropolita krakowski.

Źródło: Biuro Prasowe Archidiecezji Krakowskiej

by CJP2

Msza św. dla członków Fundacji Jana Pawła II

Podczas Mszy św. przy grobie św. Jana Pawła II w Rzymie, metropolita krakowski abp Marek Jędraszewski mówił, że należy strzec dziedzictwa św. Jana Pawła II, wskazując jak jest ono ważne, aktualne i potrzebne całemu światu.

Arcybiskup przypomniał, że w mowie do Nikodema Jezus objawił prawdę o sobie samym, mówiąc skąd przychodzi i jak potężna jest Jego władza. „Kto z nieba pochodzi, Ten jest ponad wszystkim. Świadczy On o tym, co widział i słyszał, a świadectwa Jego nikt nie przyjmuje” – wskazywał Zbawiciel. Mówił, że ci, którzy pochodzą z ziemi, należą do niej, a jeśli nie wierzą Synowi, grozi im gniew Boży. Są jednak także tacy, którzy przyjęli świadectwo Chrystusa, potwierdzając, że Bóg jest prawdomówny.

Apostołowie postawieni przez Sanhedrynem dali jednoznaczne świadectwo o Jezusie. Doświadczyli jednak, że są wśród ludzi zaciekli przeciwnicy Chrystusa, którzy wpadli w gniew i chcieli ich zabić. Apostołowie wiedzieli czym ryzykują i zdawali sobie sprawę jak ważne jest głoszenie prawdy. „Trzeba bardziej słuchać Boga niż ludzi” – powiedział św. Piotr. – Posłuszeństwo Duchowi Świętemu domaga się jednoznacznego świadectwa o Chrystusie i Jego zbawczym dziele, wobec wszystkich i zawsze – podkreślił metropolita.

Św. Jan Paweł II w swej encyklice Redemptor Hominis dawał świadectwo o Chrystusie wobec świata i Kościoła. W jej pierwszych słowach pisał, że Odkupiciel człowieka jest ośrodkiem wszechświata i historii. W dalszej części papież zauważał, że Kościół nie przestaje słuchać słów Jezusa, ale słuchają ich nie tylko chrześcijanie. Do wszystkich ludzi przemawia Chrystusowe życie, człowieczeństwo, wierność prawdzie, miłość, śmierć na krzyżu. Treścią codziennego życia Kościoła według papieża są śmierć Jezusa i Jego zmartwychwstanie.  Z Jego ustanowienia Kościół sprawuje Eucharystię, znajdując w niej źródło życia i świętości, żyje Jego tajemnicą i szuka dróg, by przybliżyć ją całej ludzkości.

Od momentu ogłoszenia tej encykliki upłynęły zaledwie dwa lata, gdy 13 maja targnięto się na życie św. Jana Pawła II. Po raz kolejny w dziejach Kościoła okazało się, że słowa o Chrystusie obudziły w niektórych środowiskach niechęć, stąd zamach na życie papieża. Świadomość, że głoszenie Ewangelii nie wszystkim się podoba, nigdy nie zatrzymała Ojca Świętego w dawaniu świadectwa. Na wszystkich areopagach świata powtarzał: „Nie lękajcie się! Otwórzcie, a nawet, otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi!”.

Znamienną rzeczą jest, że już pięć miesięcy po zamachu została powołana Fundacja Jana Pawła II, by poprzez jej działalność otwierały się kolejne granice. Jej celem jest popieranie i realizacja inicjatyw o charakterze edukacyjnym, naukowym, kulturalnym, religijnym i charytatywnym, związanych z pontyfikatem Ojca Świętego Jana Pawła II. Arcybiskup zauważył, że dzisiejszy świat neguje wielkie nauczanie św. Jana Pawła II o Chrystusie i człowieku, które ostał odkupiony i cieszy się nadzwyczajną godnością. Powiedział, że fundacja jest odpowiedzialna za to, by wypełniać i strzec wielkiego dziedzictwa świętego papieża. Należy to czynić nie po to, by żyć przeszłością i historią, ale by pokazywać, jak jest ono ważne, aktualne i potrzebne współczesnemu światu. – Prośmy o to, byśmy byli wierni świętym, szlachetnym zamierzeniom, które legły u źródeł powołania do życia Fundacji Jana Pawła II – powiedział arcybiskup.

Źródło: Biuro Prasowe Archidiecezji Krakowskiej

by CJP2

Kard. Stanisław Dziwisz w Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego: radujmy się i dzielmy się tą radością z innymi

- Powierzmy w tej świątecznej Mszy świętej zmartwychwstałemu Panu wszystkie nasze sprawy, radości i smutki, niepokoje i nadzieje. W sposób szczególny powierzmy Mu los i przyszłość naszych sióstr i braci Ukraińców, by po tragedii, jaka spotkała ich ojczyznę, doczekali się zwycięstwa życia, dobra i miłości - mówił kard. Stanisław Dziwisz w Sanktuarium św. Jana Pawła II w Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego.

–  Chrystus zmartwychwstał! Alleluja – mówił na początku Eucharystii kard. Stanisław Dziwisz, który w Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego przewodniczył Mszy św. w Sanktuarium św. Jana Pawła II. Na zakończenie uroczystości, metropolita krakowski senior pobłogosławił zebrane w kościele dzieci.

Poniżej publikujemy homilię ks. kardynała:

Po duchowych przeżyciach Wielkiego Tygodnia, których uroczystym finałem była Wigilia Paschalna, upamiętniająca wydarzenie Wielkiej Nocy powstania z martwych Jezusa Chrystusa, gromadzimy się dziś, by sprawować Eucharystię. Wierzymy głęboko, że jest pośród nas ukrzyżowany i zmartwychwstały Pan, zwycięzca śmierci, piekła i szatana. Wierzymy, że Jego zwycięstwo jest również naszym zwycięstwem.

Powierzmy w tej świątecznej Mszy świętej zmartwychwstałemu Panu wszystkie nasze sprawy, radości i smutki, niepokoje i nadzieje. W sposób szczególny powierzmy Mu los i przyszłość naszych sióstr i braci Ukraińców, by po tragedii, jaka spotkała ich ojczyznę, doczekali się zwycięstwa życia, dobra i miłości.

Słowo Boże, odczytane dziś podczas Mszy świętej wielkanocnej, pomaga nam przeżyć głębiej największe, przełomowe wydarzenie w dziejach człowieka na ziemi, a tym wydarzeniem było zmartwychwstanie ukrzyżowanego dwa dni wcześniej Jezusa.

Zmartwychwstanie dokonało się nocną porą, w ciszy, bez świadków. Było ono dziełem Boga. Opowiada nam o tym dzisiejsza Ewangelia. Pierwsza do grobu dotarła Maria Magdalena i zobaczyła odsunięty od niego kamień. Ten widok zapowiadał, że stało się coś nadzwyczajnego, ale jeszcze nie odsłaniał całej prawdy. Maria Magdalena rozumowała poprawnie, dlatego pobiegła do najbliższych uczniów Jezusa i cała przejęta powiedziała im: „Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono” (J 20, 1-2). Pusty grób o niczym jeszcze nie przesądzał. Pozostało tylko znaleźć odpowiedź na pytanie: kto zabrał martwe ciało Jezusa, w jakim celu, a przede wszystkim – gdzie go złożono?

Dwaj uczniowie, Piotr i Jan, też biegną, bo przecież wiadomość o pustym grobie jest szokująca dla tych ludzi, którzy tyle przeżyli w ostatnich latach z Nauczycielem z Nazaretu, z Nim związali swoje nadzieje, a po Jego ukrzyżowaniu zdawało się im, że wszystko się skończyło. Uczniowie wchodzą do grobu i dostrzegają leżące płótna, w które owinięte było martwe ciało Jezusa po zdjęciu z krzyża oraz chustę „leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą na jednym miejscu” (J 20, 7). Ten szczegół św. Jan zapamięta na całe życie i po wielu latach wspomni o nim w swojej Ewangelii. Napisze także o sobie, że „drugi uczeń” wszedł po Piotrze do wnętrza grobu i – co najważniejsze – „ujrzał i uwierzył”, dodając następnie komentarz do tego wydarzenia: „Dotąd bowiem nie rozumieli jeszcze Pisma, które mówi, że On – Jezus Chrystus – ma powstać z martwych” (J 20, 8). Nagle wszystko dla Jana stało się jasne. Przecież Jezus tyle razy sam zapowiadał, że będzie zabity, ale po trzech dniach zmartwychwstanie.

Drodzy bracia i siostry, niech uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego ożywi i pogłębi w nas nadzieję i potrzebne nam umocnienie z wysoka. Wielkanoc 2022 roku przeżywamy w trudnym czasie i wiemy, że nie są to retoryczne słowa. Od dwóch lat zmagamy się z epidemią, która jeszcze nie ustąpiła, a zebrała już pokaźne żniwo. Ponadto, w ostatnich miesiącach, na niebie nad naszą częścią Europy zgromadziły się czarne chmury zła w postaci bratobójczej agresji, która spowodowała ogrom zniszczeń, cierpienia i śmierci na pobratymczej Ukrainie. To współczesna wersja tragicznej historii, w której Kain zabija brata Abla.

Szukamy odpowiedzi na pytanie, dlaczego tyle zła na świecie. Zło nie jest anonimowe. Zło rodzi się w chorym sercu człowieka, dotkniętym grzechem. To serce, często przewrotne, chciwe, żądne zysku, władzy, panowania nad światem, potrzebuje uleczenia. O własnych siłach człowiek nie rozwiąże takiego problemu. Dlatego Syn Boży przyszedł na ziemie, dlatego utożsamił się z naszym losem i wziął na siebie wszystkie ludzkie nieprawości, z nimi został ukrzyżowany i powstał z martwych, aby pojednać świat z Bogiem i przywrócić ludzkim sercom pokój. Nie ma innej drogi zbawienia człowieka i uratowania świata od zagłady. Dlatego Wielka Noc Zmartwychwstania Pańskiego niesie z sobą odpowiedź na nasze pytania i wskazuje nam, do kogo mamy przychodzić, kogo mamy słuchać, w kim mamy szukać siły, oparcia i motywów nadziei.

W Sanktuarium św. Jana Pawła II często wspominamy niezwykłego Pasterza, który w imieniu Jezusa Chrystusa, ukrzyżowanego i zmartwychwstałego Pana, kierował nawą Kościoła również w niespokojnych czasach. Dziś dziękujemy Bogu, że dzięki posłudze odważnego i świętego Papieża uwolniliśmy się od zła, któremu na imię bezbożny i nieludzki komunizm. Żywimy nadzieję, że również dzięki jego orędownictwu w niebie Ukraina doświadczy błogosławieństwa sprawiedliwego pokoju, że nie będzie przelewana niewinna krew, że ludzie powrócą do swych domostw i otrzymają pomoc do ich odbudowy. Tę naszą nadzieję składamy w przebitym włócznią, zranionym boku i Sercu zmartwychwstałego Jezusa Chrystusa. Towarzyszą nam dzisiaj Jego słowa, wypowiedziane do uczniów w Wieczerniku: „Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat” (J 16, 33).

W blaskach prawdy o zwycięstwie Chrystusa nad mocami zła i śmierci, składamy sobie dzisiaj życzenia radości i pokoju zmartwychwstałego Pana. Z Sanktuarium św. Jana Pawła II kierujmy życzenia do wszystkich bliskich i dalekich osób. Kierujemy je do Ojca Świętego Franciszka i modlimy się, by Pan umacniał go w jego pasterskiej posłudze umacniania braci i sióstr w wierze na całym świecie. Pamiętamy z wdzięcznością o papieżu Benedykcie XVI. Życzymy dobra i nadziei biskupom polskim, duszpasterzom i osobom konsekrowanym, wszystkim rodzinom i młodym wkraczającym w dorosłe życie, wszystkim osobom samotnym, chorym i przebywającym w więzieniach.

Bracia i siostry, Chrystus zmartwychwstał. Prawdziwie zmartwychwstał. Radujmy się i dzielmy się tą radością z innymi, kroczącymi razem z nami do Bożego królestwa życia i miłości.

Źródło: Biuro Prasowe Archidiecezji Krakowskiej. 

by CJP2

Kard. Stanisław Dziwisz podczas Wigilii Paschalnej: Głośmy światu radość i pokój

– Niech z tego sanktuarium płyną pokój, radość, solidarność i miłość – mówił kard. Stanisław Dziwisz podczas Wigilii Paschalnej w Sanktuarium św. Jana Pawła II w Krakowie.

Homilię wygłosił o. Piotr Bielenin OFMConv. Na początku zwrócił uwagę, że apostołowie byli świadkami cudów Jezusa oraz znaków, które czynił. Zdawali sobie sprawę z tego, że Jezus jest Mesjaszem i będzie musiał umrzeć, aby zmartwychwstać. Słuchali Jego nauki i wierzyli w Niego. Chrystus umył im nogi jak sługa i nazwał swymi przyjaciółmi. Mimo tego wszystkiego, w decydującym momencie zabrakło im wiary i miłości. Zwyciężyły strach i rozpacz. – Wiedzieli, wierzyli, kochali, ale przecież nie tego się spodziewali. To nie tak miało być. A jednak tak było – powiedział o. Piotr Bielenin. Po tych wydarzeniach apostołowie byli zamknięci z obawy przed Żydami, a wraz ze śmiercią Jezusa w nich samych coś umarło. – Właśnie do takich przyszedł po trzech dniach Jezus zmartwychwstały: do wątpiących, zalęknionych, zagubionych i niepewnych jutra. Do nieufnych, nieskorych do wierzenia, szukających potwierdzenia, a wręcz niedowiarków. Do takich przyszedł i do takich dziś przychodzi, pomimo drzwi zamkniętych – wskazał.

Podkreślił, że Jezus do każdego wypowiada słowa: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię”. Mimo wszystko nie jest łatwo przyjąć to, co przynosi życie, a człowiek czasem nie godzi się z tym, co go spotyka. – Zmartwychwstanie zmienia wszystko. Tej nocy nie tylko Jezus zmartwychwstaje. Razem z Nim zmartwychwstaje nasz wiara, nadzieja, miłość – zaznaczył o. Piotr Bielenin. Przypomniał, że Bóg jest Bogiem żyjących, a nie umarłych. Poprosił, by święta przeżyć jako osobiste spotkanie z Panem, który przychodzi mimo drzwi zamkniętych, mówiąc: „Pokój wam!”. Zauważył, że pojutrze każdy powróci do swego codziennego życia, które nie powinno być takie samo. – Bądźmy przygotowani na spotkanie Jezusa. On obiecał, że przyjdzie, a my wiemy, że On słowa dotrzymuje – podkreślił. Każdy człowiek powinien z wiarą wyznać wobec Chrystusa: „Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga Żywego. Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham”.

Źródło: Biuro Prasowe Archidiecezji Krakowskiej. 

by CJP2

Wielki Piątek to jedna wielka manifestacja krzyża.

- Krzyża wymazać się nie da. Jako ludzie wierzący, wyznający Jezusa Chrystusa ukrzyżowanego, doskonale wiemy, że krzyż wpisany jest w życie człowieka. Można od niego uciekać, można zostawić go w drodze, można go nie widzieć. Im jednak bardziej się od krzyża oddalimy, tym dłużej będziemy po niego wracać - mówił podczas homilii ks. Sebastian Kowalczyk. Liturgii Męki Pańskiej w Sanktuarium św. Jana Pawła II przewodniczył kard. Stanisław Dziwisz.

Poniżej publikujemy tekst homilii:

Nie zaczęliśmy dzisiejszej liturgii od znaku krzyża. Nie zakończymy dzisiejszej liturgii znakiem krzyża. Krzyż wpisany jest w centrum obchodów Triduum Paschalnego.

Wielki Piątek to jedna wielka manifestacja krzyża. Krzyż we współczesnym świecie chce się usunąć, pozbyć obrazu cierpienia, a zastąpić go lekkością życia i przyjemnymi doznaniami. Historia pokazuje, że to wszystko już było. Wszystkie zamienniki krzyża nie przetrwały długo. W minioną niedzielę ks. Rekolekcjonista przypominał sentencje: „Krzyż stoi, a świat się kręci”. Krzyża wymazać się nie da. Jako ludzie wierzący, wyznający Jezusa Chrystusa ukrzyżowanego doskonale wiemy, że krzyż wpisany jest w życie człowieka. Można od niego uciekać, można zostawić go w drodze, można go nie widzieć. Im jednak bardziej się od krzyża oddalimy tym dłużej będziemy po niego wracać.

Każdy z nas jak tu jesteśmy mógłby opowiedzieć o swoim krzyżu. Wszyscy je mamy. Krzyże samotności po stracie kogoś bliskiego, krzyże zdrady małżeńskiej, krzyże wychowania dzieci, krzyże spłacania kredytu, krzyże choroby, krzyże łóżek szpitalnych, krzyż uchodźcy, krzyż żołnierza – krzyż nie jest niczym nowym. Krzyż jest.

Wyparcie krzyża ze swojej świadomości nie jest rozwiązaniem, zaś przyjęcie krzyża to dopiero początek. Z krzyżem musimy się zaprzyjaźnić, pokochać go. Św. Jan Paweł II mówił, że „Miłości bez krzyża nie znajdziecie, a krzyża bez miłości nie uniesiecie”.

Słyszeliśmy w odśpiewanej przed chwilą Ewangelii, jak Jezus umarł na krzyżu. Przeżywamy kolejne Triduum Paschalne w naszym życiu. Za moment zobaczymy krzyż, który gromadzi w sobie wszystkie krzyże ludzi. W tym jednym krzyżu odnajdujemy całą ludzkość, bo za wszystkich nas Pan Jezus umarł na krzyżu. Jednak nie zatrzymajmy się tylko na nim. Triduum nie kończy się dzisiaj, nie kończy się śmiercią Pana Jezusa – gdyby tak było, to podzielalibyśmy myślenie Apostołów, którzy rozprawiali ze sobą w drodze do Emaus. Oni nie mieli tego doświadczenia, które my mamy. My doskonale wiemy, że po dramacie Wielkiego Piątku, przychodzi chwała Nocy Paschalnej. Zwycięstwa krzyża. Pokonania śmierci.

Kardynał Ratzinger, późniejszy papież Benedykt XVI podczas pamiętnej drogi krzyżowej w Koloseum w 2005 roku, wyjaśnił po co Jezus dał się przybić do krzyża, a tym samym pokazał sens adorowania krzyża: „Bóg, który dzieli nasze cierpienia, Bóg, który stał się człowiekiem, aby nieść nasz krzyż, chce przemienić nasze kamienne serce i wzywa nas, byśmy dzielili cierpienia innych ludzi. Chce dać nam «serce cielesne», które nie będzie obojętne wobec cierpień innych ludzi, ale da się poruszyć i doprowadzi nas do miłości, która uzdrawia i pomaga.”

Miłość która uzdrawia i pomaga, ta Miłość od wieków gromadzi ludzi pod wspominanym wielokrotnie krzyżem.

Kolejny Wielki Post za nami, kolejne rekolekcje, przeżywamy kolejne Triduum. Wiele już w życiu słyszeliśmy nauk, mądrości i objaśnień krzyża. Niektóre przeleciały przez ucho, inne zatrzymały się na chwilę w naszej świadomości, a jeszcze inne pozostają na zawsze.

Pozwólcie, że przywołam pewne Wielkopiątkowe kazanie z czasów, kiedy posługiwałem przy ołtarzu jako lektor, paręnaście lat temu. Ks. Prałat Tadeusz Kasperek – ówczesny proboszcz mojej rodzinnej parafii św. Piotra w Wadowicach, wygłosił kazanie, w którym nie powiedział wiele słów, ale te słowa pokazał. Wskazał na wiernych, którzy zgromadzili się w kościele, powiedział wtedy – wy jesteście dzisiejszym kazaniem. Wasze oczekiwanie w kolejkach do konfesjonału, wasze trwanie na rozbudowanej liturgii całego Triduum, ze szczególnym uwzględnieniem adoracji krzyża, w końcu wasze trwanie w kolejce do przyjęcia Jezusa w Eucharystii. Wy jesteście przedłużeniem krzyża, który daje siłę wiernym od 2000 lat.

Na tym kazanie zakończył, trwało ono może niecałe dwie minuty, ale zapadło tak bardzo w pamięć.

Liturgia Wielkiego Piątku to ogrom znaków i wyraźnego przepowiadania Pana Jezusa bezpośrednio do naszych serc – męka pańska, odsłonięcie krzyża, adoracja krzyża, komunia święta, w końcu złożenie do grobu. To wszystko po to, aby oczekiwać radości zmartwychwstania. Trwajmy więc w tym czuwaniu, głosząc kazanie sobą dla innych.

Źródło: Biuro Prasowe Archidiecezji Krakowskiej

by CJP2

Rozpoczęliśmy święte Triduum Paschalne 2022

- Dziękując dziś Panu, osobiście i zbiorowo, za dar Jego nieskończonej miłości, przekazywany światu i nam wszystkim w Eucharystii, zastanówmy się, jakie miejsce ten dar znajduje miejsce w naszym życiu. Mamy ten dar niemal w zasięgu ręki, przynajmniej w naszej ojczyźnie i w naszym mieście Krakowie, usianym świątyniami - mówił kard. Stanisław Dziwisz podczas Mszy Wieczerzy Pańskiej w Sanktuarium św. Jana Pawła II.

Kardynał podziękował zebranym za przybycie i wsparcie, jakie okazują kapłanom. Wyraził wdzięczność księżom pracującym w sanktuarium św. Jana Pawła II i wskazał, że w Wielki Czwartek rozpoczyna się Święte Triduum Paschalne. – Wykorzystajmy te dni na pogłębienie naszej wiary, miłości i nadziei na pokój, bo trudno nie pamiętać o tych, którzy cierpią i są zabijani – powiedział kardynał. Po Liturgii Słowa miał miejsce obrzęd umywania nóg, podczas którego metropolita krakowski senior dokonał symbolicznego obmycia stóp 12 osobom: m.in. uchodźcom z Ukrainy i członkom duszpasterstwa Barka.

Poniżej publikujemy homilię ks. kardynała:

Pierwsze słowa odczytanej przed chwilą Ewangelii, stanowiącej relację apostoła Jana z Ostatniej Wieczerzy, brzmią: „Jezus wiedząc, że nadeszła Jego godzina przejścia z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował” (J 13, 1). Zdajemy sobie sprawę, że słowo miłość jest kluczem do zrozumienia tego, dlaczego Bóg tak bardzo zaangażował się w sprawę człowieka. Nie tylko go stworzył z miłości na swój obraz i podobieństwo, nie tylko obdarzył go wielką godnością Bożego dziecka, ale także po jego upadku i grzechu nie pogodził się ze śmiercią człowieka,

bo stworzył go do życia i radości wiecznej.

Ten Boży zamysł urzeczywistnił Syn Boży i to w sposób niewyobrażalny. Stał się człowiekiem, utożsamił się solidarnie z naszym trudnym losem, by go radykalnie odmienić. On wziął na siebie wszystkie nasze słabości, cierpienia i grzechy, dał się z nimi przybić do krzyża i umarł po to, aby zmartwychwstać i w ten sposób odnieść zwycięstwo nad grzechem i śmiercią.  Jego zwycięstwo staje się udziałem każdego człowieka, który uwierzy w Jezusa i powierzy Mu swój los. Oto w największym skrócie Dobra Nowina, która dociera do naszych umysłów i serc i którą w sposób szczególny żyjemy podczas Świętego Triduum Paschalnego.

Jezus, jako mądry i przewidujący Nauczyciel, przed rozstaniem z najbliższymi uczniami, dał im jeszcze jedną, pokazową lekcję miłości i chciał, by tę lekcję zapamiętali na zawsze, a wraz z nimi cały Kościół, bo to przede wszystkim bezinteresowna i ofiarna miłość miała ich wyróżniać w wiarygodnym głoszeniu Ewangelii wszystkim narodom i wszelkiemu stworzeniu. W czasach Jezusa posługa umycia nóg gościom była przewidziana dla służących i niewolników i właśnie takiej pokornej posługi podjął się Jezus, aby uświadomić uczniom, że mają służyć, a nie być obsługiwani, bo również On sam, będąc Mistrzem, „nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie na okup za wielu” (Mt 20, 28).

Gest umycia nóg przez Jezusa nie był jednorazowym epizodem, bo potwierdzał całą Jego postawę wobec ludzkości zbrudzonej grzechem, splamionej niewiernością wobec Boga. Przychodząc na świat, Syn Boży wybrał drogę ubóstwa, pokory i służby, i szedł tą drogą konsekwentnie, do końca. Potwierdza nam to dzisiaj św. Paweł, który pisał w Liście do Filipian: „On – Chrystus Jezus – istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, […] uniżył samego siebie, stawszy się posłuszny aż do śmierci – i to śmierci krzyżowej” (Flp 2, 5-8).

Jezus opatrzył gest umycia nóg apostołom jasną uwagą: „Jeżeli więc Ja, Pan i Nauczyciel, umyłem wam nogi, to i wyście powinni sobie nawzajem umywać nogi” (J 13, 14). Dziś te słowa skierowane są do nas, podobnie jak cała Ewangelia. Do każdego z nas należy znalezienie odpowiedzi na pytania: w jaki sposób w konkretnej sytuacji mojego życia mam umywać innym nogi i służyć im? I kim są ci inni? Może są blisko nas, ale ich nie dostrzegamy? Może mają nieznaną nam wcześniej twarz uciekiniera, nie mającego nic, czekającego na gest naszej samarytańskiej miłości? Odpowiedź na te pytania

pomoże nam zachować nowe i podstawowe przykazanie Jezusa: „Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem” J 13, 34). A On miłował bez warunków wstępnych i do końca.

Ponieważ św. Jan nie zamieścił w swojej Ewangelii relacji o ustanowieniu Eucharystii podczas Ostatniej Wieczerzy, uczynili to bowiem pozostali Ewangeliści, podczas Mszy Wieczerzy Pańskiej Kościół sięga do krótkiego zapisu o tym wielkim wydarzeniu, utrwalonym w Pierwszym Liście św. Pawła do Koryntian: „Pan Jezus tej nocy, kiedy został wydany, wziął chleb i dzięki uczyniwszy połamał i rzekł: «To jest Ciało moje za was wydane. Czyńcie to na moją pamiątkę». Podobnie skończywszy wieczerzę, wziął kielich mówiąc: «Kielich ten jest Nowym Przymierzem we Krwi mojej. Czyńcie to, ile razy pić będziecie, na moją pamiątkę»” (1 Kor 11, 23. 25).

Kościół, posłuszny swemu Założycielowi, od dwóch tysięcy lat

powtarza Jego gesty i Jego słowa, wypowiedziane po raz pierwszy w Wieczerniku. „Kościół – jak pisał św. Jan Paweł II – żyje Eucharystią”, zaś „Ofiara eucharystyczna – jak stwierdził Sobór Watykański II – jest «źródłem i zarazem szczytem całego życia chrześcijańskiego. […] W Najświętszej Eucharystii zawiera się bowiem cale dobro duchowe Kościoła, to znaczy sam Chrystus, nasza Pascha i Chleb żywy, który przez swoje ożywione przez Ducha Świętego i ożywiające Ciało daje życie ludziom»”. „Dlatego też – to są ponownie słowa świętego Papieża – Kościół nieustannie zwraca swe spojrzenie ku swojemu Panu, obecnemu w sakramencie Ołtarza, w którym objawia On w pełni ogrom swej miłości” (Ecclesia de Eucharistia, n. 1).

Dziękując dziś Panu, osobiście i zbiorowo, za dar Jego nieskończonej miłości, przekazywany światu i nam wszystkim w Eucharystii, zastanówmy się, jakie miejsce ten dar znajduje miejsce w naszym życiu. Mamy ten dar niemal w zasięgu ręki, przynajmniej w naszej ojczyźnie i w naszym mieście Krakowie, usianym świątyniami. Również największym skarbem tego Sanktuarium św. Jana Pawła II, tak licznie uczęszczanym, zwłaszcza przez rodziny, jest Eucharystia. Korzystajmy z tego daru jak najczęściej. On jest Chlebem żywym dla nas wszystkich, wędrujących do wieczności, na spotkanie z naszym Stwórca, Panem i Zbawicielem.

Drogie siostry i drodzy bracia, przeżyjmy te najbliższe dni Świętego Triduum Paschalnego w większym skupieniu, w refleksji nad wielkimi wydarzeniami historii zbawienia, towarzysząc Jezusowi cierpiącemu, wychodzącemu naprzeciw śmierci, aby nas wybawić od śmierci i otworzyć nam bramy życia wiecznego. Trwajmy przy Jezusie z wiarą, nadzieją i miłością. Wpatrują się w Jego krzyż, uczmy się, jak kochać i służyć, jak również z naszego życia uczynić dar dla Boga i naszych bliźnich.

Amen!

 

Źródło: Biuro Prasowe Archidiecezji Krakowskiej

by CJP2