Rozpoczęliśmy święte Triduum Paschalne 2022
- Dziękując dziś Panu, osobiście i zbiorowo, za dar Jego nieskończonej miłości, przekazywany światu i nam wszystkim w Eucharystii, zastanówmy się, jakie miejsce ten dar znajduje miejsce w naszym życiu. Mamy ten dar niemal w zasięgu ręki, przynajmniej w naszej ojczyźnie i w naszym mieście Krakowie, usianym świątyniami - mówił kard. Stanisław Dziwisz podczas Mszy Wieczerzy Pańskiej w Sanktuarium św. Jana Pawła II.
Kardynał podziękował zebranym za przybycie i wsparcie, jakie okazują kapłanom. Wyraził wdzięczność księżom pracującym w sanktuarium św. Jana Pawła II i wskazał, że w Wielki Czwartek rozpoczyna się Święte Triduum Paschalne. – Wykorzystajmy te dni na pogłębienie naszej wiary, miłości i nadziei na pokój, bo trudno nie pamiętać o tych, którzy cierpią i są zabijani – powiedział kardynał. Po Liturgii Słowa miał miejsce obrzęd umywania nóg, podczas którego metropolita krakowski senior dokonał symbolicznego obmycia stóp 12 osobom: m.in. uchodźcom z Ukrainy i członkom duszpasterstwa Barka.
Poniżej publikujemy homilię ks. kardynała:
Pierwsze słowa odczytanej przed chwilą Ewangelii, stanowiącej relację apostoła Jana z Ostatniej Wieczerzy, brzmią: „Jezus wiedząc, że nadeszła Jego godzina przejścia z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował” (J 13, 1). Zdajemy sobie sprawę, że słowo miłość jest kluczem do zrozumienia tego, dlaczego Bóg tak bardzo zaangażował się w sprawę człowieka. Nie tylko go stworzył z miłości na swój obraz i podobieństwo, nie tylko obdarzył go wielką godnością Bożego dziecka, ale także po jego upadku i grzechu nie pogodził się ze śmiercią człowieka,
bo stworzył go do życia i radości wiecznej.
Ten Boży zamysł urzeczywistnił Syn Boży i to w sposób niewyobrażalny. Stał się człowiekiem, utożsamił się solidarnie z naszym trudnym losem, by go radykalnie odmienić. On wziął na siebie wszystkie nasze słabości, cierpienia i grzechy, dał się z nimi przybić do krzyża i umarł po to, aby zmartwychwstać i w ten sposób odnieść zwycięstwo nad grzechem i śmiercią. Jego zwycięstwo staje się udziałem każdego człowieka, który uwierzy w Jezusa i powierzy Mu swój los. Oto w największym skrócie Dobra Nowina, która dociera do naszych umysłów i serc i którą w sposób szczególny żyjemy podczas Świętego Triduum Paschalnego.
Jezus, jako mądry i przewidujący Nauczyciel, przed rozstaniem z najbliższymi uczniami, dał im jeszcze jedną, pokazową lekcję miłości i chciał, by tę lekcję zapamiętali na zawsze, a wraz z nimi cały Kościół, bo to przede wszystkim bezinteresowna i ofiarna miłość miała ich wyróżniać w wiarygodnym głoszeniu Ewangelii wszystkim narodom i wszelkiemu stworzeniu. W czasach Jezusa posługa umycia nóg gościom była przewidziana dla służących i niewolników i właśnie takiej pokornej posługi podjął się Jezus, aby uświadomić uczniom, że mają służyć, a nie być obsługiwani, bo również On sam, będąc Mistrzem, „nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie na okup za wielu” (Mt 20, 28).
Gest umycia nóg przez Jezusa nie był jednorazowym epizodem, bo potwierdzał całą Jego postawę wobec ludzkości zbrudzonej grzechem, splamionej niewiernością wobec Boga. Przychodząc na świat, Syn Boży wybrał drogę ubóstwa, pokory i służby, i szedł tą drogą konsekwentnie, do końca. Potwierdza nam to dzisiaj św. Paweł, który pisał w Liście do Filipian: „On – Chrystus Jezus – istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, […] uniżył samego siebie, stawszy się posłuszny aż do śmierci – i to śmierci krzyżowej” (Flp 2, 5-8).
Jezus opatrzył gest umycia nóg apostołom jasną uwagą: „Jeżeli więc Ja, Pan i Nauczyciel, umyłem wam nogi, to i wyście powinni sobie nawzajem umywać nogi” (J 13, 14). Dziś te słowa skierowane są do nas, podobnie jak cała Ewangelia. Do każdego z nas należy znalezienie odpowiedzi na pytania: w jaki sposób w konkretnej sytuacji mojego życia mam umywać innym nogi i służyć im? I kim są ci inni? Może są blisko nas, ale ich nie dostrzegamy? Może mają nieznaną nam wcześniej twarz uciekiniera, nie mającego nic, czekającego na gest naszej samarytańskiej miłości? Odpowiedź na te pytania
pomoże nam zachować nowe i podstawowe przykazanie Jezusa: „Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem” J 13, 34). A On miłował bez warunków wstępnych i do końca.
Ponieważ św. Jan nie zamieścił w swojej Ewangelii relacji o ustanowieniu Eucharystii podczas Ostatniej Wieczerzy, uczynili to bowiem pozostali Ewangeliści, podczas Mszy Wieczerzy Pańskiej Kościół sięga do krótkiego zapisu o tym wielkim wydarzeniu, utrwalonym w Pierwszym Liście św. Pawła do Koryntian: „Pan Jezus tej nocy, kiedy został wydany, wziął chleb i dzięki uczyniwszy połamał i rzekł: «To jest Ciało moje za was wydane. Czyńcie to na moją pamiątkę». Podobnie skończywszy wieczerzę, wziął kielich mówiąc: «Kielich ten jest Nowym Przymierzem we Krwi mojej. Czyńcie to, ile razy pić będziecie, na moją pamiątkę»” (1 Kor 11, 23. 25).
Kościół, posłuszny swemu Założycielowi, od dwóch tysięcy lat
powtarza Jego gesty i Jego słowa, wypowiedziane po raz pierwszy w Wieczerniku. „Kościół – jak pisał św. Jan Paweł II – żyje Eucharystią”, zaś „Ofiara eucharystyczna – jak stwierdził Sobór Watykański II – jest «źródłem i zarazem szczytem całego życia chrześcijańskiego. […] W Najświętszej Eucharystii zawiera się bowiem cale dobro duchowe Kościoła, to znaczy sam Chrystus, nasza Pascha i Chleb żywy, który przez swoje ożywione przez Ducha Świętego i ożywiające Ciało daje życie ludziom»”. „Dlatego też – to są ponownie słowa świętego Papieża – Kościół nieustannie zwraca swe spojrzenie ku swojemu Panu, obecnemu w sakramencie Ołtarza, w którym objawia On w pełni ogrom swej miłości” (Ecclesia de Eucharistia, n. 1).
Dziękując dziś Panu, osobiście i zbiorowo, za dar Jego nieskończonej miłości, przekazywany światu i nam wszystkim w Eucharystii, zastanówmy się, jakie miejsce ten dar znajduje miejsce w naszym życiu. Mamy ten dar niemal w zasięgu ręki, przynajmniej w naszej ojczyźnie i w naszym mieście Krakowie, usianym świątyniami. Również największym skarbem tego Sanktuarium św. Jana Pawła II, tak licznie uczęszczanym, zwłaszcza przez rodziny, jest Eucharystia. Korzystajmy z tego daru jak najczęściej. On jest Chlebem żywym dla nas wszystkich, wędrujących do wieczności, na spotkanie z naszym Stwórca, Panem i Zbawicielem.
Drogie siostry i drodzy bracia, przeżyjmy te najbliższe dni Świętego Triduum Paschalnego w większym skupieniu, w refleksji nad wielkimi wydarzeniami historii zbawienia, towarzysząc Jezusowi cierpiącemu, wychodzącemu naprzeciw śmierci, aby nas wybawić od śmierci i otworzyć nam bramy życia wiecznego. Trwajmy przy Jezusie z wiarą, nadzieją i miłością. Wpatrują się w Jego krzyż, uczmy się, jak kochać i służyć, jak również z naszego życia uczynić dar dla Boga i naszych bliźnich.
Amen!
Źródło: Biuro Prasowe Archidiecezji Krakowskiej
Abp Marek Jędraszewski podczas błogosławieństwa nadzwyczajnych szafarzy Eucharystii: Bądźcie świadkami Bożego królestwa
Metropolita powiedział, że te słowa znalazły swe wypełnienie, gdy po wiekach na ziemi palestyńskiej jako człowiek stanął Syn Boży, Jezus Chrystus. Arcybiskup przypomniał, że podczas Wielkiego Tygodnia cały Kościół przeżywa wielkie tajemnice męki, śmierci i zmartwychwstania Jezusa. Wtedy to przed Żydami odkryło się królestwo mesjańskie, zapowiedziane przez proroka, którego zewnętrznym wymiarem był tryumfalny wjazd Zbawiciela do Jerozolimy. Pogłębieniem prawdy o Chrystusowym królestwie są słowa, które Mesjasz wypowiedział wobec Piłata: „Ja jestem Królem. Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy słucha mojego głosu”. Kolejnym ważnym stwierdzeniem Chrystusa są słowa wypowiedziane do uczniów: „Nie wasza to rzecz znać czasy i chwile, które Ojciec ustalił swoją władzą, ale gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi”. Metropolita podkreślił, że Jezusowe królestwo miłości i pokoju nie mogło zawierać się w granicach Palestyny, ale musi objąć cały świat.
Lekcję miłości i odnowy duchowej dał apostołom Jezus podczas ostatniej wieczerzy, gdy umywał im nogi. Zapytał ich potem, czy rozumieją co im uczynił. „Jeżeli więc Ja, Pan i Nauczyciel, umyłem wam nogi, to i wyście powinni sobie nawzajem umywać nogi. Dałem wam bowiem przykład, abyście i wy tak czynili, jak Ja wam uczyniłem” – wskazywał Zbawiciel. Zmartwychwstały Pan wyznaczył kres dziejów ludzkości. Perspektywa eschatologiczna, kreślona przez Ezechiela znalazła najwyższy wyraz w postaci powrotu Jezusa jako Sędziego żywych i umarłych. – Wielkie przesłanie o nowym królestwie, przemianie przez miłość i o nadziei, którą daje nam Chrystus, będziemy przeżywali w najbliższych dniach. Dla was, szafarzy Eucharystii będzie to szczególne wstąpienie w głębię tych tajemnic właśnie po to, byście będąc blisko ołtarza i przeżywając tajemnicę Eucharystii, rozumieli że macie być świadkami królestwa Bożego. Królestwa prawdy, sprawiedliwości i pokoju. Macie być świadkami miłości pełnej pokory i gotowej do służenia – wskazał arcybiskup. Dodał, że wszystko przeminie, aby Chrystus był wszystkim we wszystkich, a szafarze mają być świadkami nadziei, że ten błogosławiony czas nastąpi i stanie się udziałem wierzących na wieki.
W czasie uroczystości w sanktuarium św. Jana Pawła II metropolita krakowski abp Marek Jędraszewski pobłogosławił 34 nowych nadzwyczajnych szafarzy komunii świętej.
Brewiarz w Święte Triduum Paschalne
Musica Sacra Paschalia
„Musica Sacra Paschalia” to czteroodcinkowy podcast poświęcony muzyce Wielkiego Tygodnia.
W Niedzielę Palmową, Wielki Czwartek, Wielki Piątek i w Wielką Sobotę o godz. 15.00 na Spotify Archidiecezji Krakowskiej ks. Grzegorz Lenart opowie historie najpopularniejszych dzieł muzyki sakralnej. Podcast wzbogacą utwory w wykonaniu Chóru „Nie lękajcie się!” oraz orkiestry Sanktuarium św. Jana Pawła II w Krakowie.
Przedstawiamy pierwszy z serii odcinków w ramach podcastu “Sacra Musica Paschalia”, w którym przewodniczący Archidiecezjalnej Komisji Muzyki Kościelnej ks. Grzegorz Lenart, opowiada o utworach związanych z największymi tajemnicami chrześcijaństwa. W każdym odcinku oprócz kilkuminutowego miniwykładu ks. Grzegorza, znajdą się utwory nagrane we współpracy z chórem „Nie lękajcie się” oraz orkiestrą Sanktuarium św. Jana Pawła II w Krakowie
Czteroodcinkowy podcast muzyczny, wzbogacony przez dzieła w wykonaniu Chóru „Nie lękajcie się!” oraz orkiestry Sanktuarium św. Jana Pawła II, dostępny będzie jeszcze w Wielki Czwartek, Wielki Piątek oraz w Wielką Sobotę o godz. 15.00 na kanale Spotify Archidiecezji Krakowskiej.
Źródło: Biuro Prasowe Archidiecezji Krakowskiej
Niedziela Palmowa 2022
"Nie zrozumiemy siebie, nie patrząc na krzyż Chrystusa. Każdy z nas ma zamienić swe życie w permanentny akt miłości. Wówczas śmierć, która do nas przyjdzie może się stać aktem największej miłości, pod warunkiem, że wcześniej człowiek służył, dawał siebie, był życzliwy dla innych, otwierał bramy swojego serca, swoich domów." - mówił ks. Andrzej Muszala podczas Mszy św. w Niedzielę Męki Pańskiej.
Ks. Andrzej Muszala powiedział, że męka Chrystusa była przepełniona niewyobrażalnym cierpieniem. – Jezus swoją śmiercią chciał objąć śmierci wszystkich ludzi, wszystkich czasów, także ofiar w Mariupolu, w Buczy. Jak mówił Pascal: „Chrystus umiera do końca świata”. Ta męka obejmuje wszystkich ludzi i wszyscy przechodzący z życia do śmierci są zanurzeni w śmierć Chrystusa – stwierdził.
Podkreślił, że Jezus umierał czyniąc największy akt miłości w historii ludzkości. Zbawiciel przeszedł przez ziemię czyniąc dobro i zawsze żył dla drugiego, w permanentnym akcie miłości. Gdy nadszedł kres, Jego oddanie osiągnęło szczyt. W Wielki Czwartek oddał swe ciało i krew na pokarm dla ludzi, a kolejnego dnia swego ducha w ręce Ojca. To wielka Komunia Święta Wszechświata z Bogiem. – Patrząc od strony duchowej, śmierć Chrystusa jest największym arcydziełem, jakie Bóg mógł uczynić – zaznaczył ks. Andrzej Muszala. Zauważył, że to krzyż pokazuje charakter Boga, który się nie oszczędza, daje siebie do ostatniej kropli krwi.
Św. Edyta Stein pisała, że Zbawiciel wywyższony na krzyżu jest widoczny z daleka i kieruje swe spojrzenie na całą ludzkość. Jezus ma w sobie największą miłość, ponieważ oddaje swe życie także za nieprzyjaciół. – Nie zrozumiemy siebie, nie patrząc na krzyż Chrystusa. Każdy z nas ma zamienić swe życie w permanentny akt miłości. Wówczas śmierć, która do nas przyjdzie może się stać aktem największej miłości, pod warunkiem, że wcześniej człowiek służył, dawał siebie, był życzliwy dla innych, otwierał bramy swojego serca, swoich domów, chociażby dla przybyszów z Ukrainy, dla wszystkich potrzebujących – wskazał ks. Andrzej Muszala. Krzyż to odpowiedź na wszelkie pytania człowieka i stanowi oś świata. To wokół krzyża rozgrywa się historia świata i ludzkie życie. Krzyż to katedra, z której Syn Boży przekazał najwspanialszą naukę, objawiając się w całym swym pięknie.
Tekst: Biuro Prasowe Archidiecezji Krakowskiej
Foto: Piotr Tumidajski
Wielki Tydzień w naszym Sanktuarium
Spowiedź w Wielkim Tygodniu
Sakrament pokuty i pojednania odbywa się w Kaplicy Pojednania (dolny kościół) w następującym porządku:
- Niedziela Palmowa:
7.30 – 13.00
16.30 – 17.30
19.30 – 20.30
- Wielki Poniedziałek, Wielki Wtorek, Wielka Środa:
7.30 – 9.00
9.30 – 13.00
15.15 – 18.00
- Wielki Czwartek:
7.30 – 12.30
15.00 – 17.00
21.00 – 22.00
- Wielki Piątek:
7.30 – 12.30
15.00 – 17.00
21.00 – 24.00
- Wielka Sobota:
7.30 – 12.30
Spotkanie z Ks. Kard. Gerhardem Müllerem
26 marca 2022 w sali konferencyjnej Centrum Jana Pawła II “Nie lękajcie się!” odbyło się spotkanie autorskie z Ks. Kardynałem Gerhardem Müllerem - wybitnym teologiem i byłym prefektem Kongregacji Nauki Wiary.
Dzieci muzyką uwielbiły Pana Jezusa
W ostatnią niedzielę, 3 kwietnia o godz. 16:00 odbył się Wielkopostny Wieczór Uwielbienia. Spotkanie modlitewne przeżyliśmy razem z zespołem Młode Uwielbienie, które działa pod dyrygenturą p. Sylwii Kościuszko - naszej organistki.
Opiekunem duchowym zespołu jest ks. Grzegorz Lenart.
"Dzieci podczas modlitwy prosiły Pana Boga o przemianę wewnętrzną. Tym, co robią najlepiej czuli swoim muzykowaniem mogły uwielbić Pana Jezusa." - relacjonuje ks. Grzegorz. Z radością obserwujemy rozwój Młodego Uwielbienia.
"Siłą Dziecka Bożego jest poczucie, że wszelką opiekę znajdzie w rękach Pana Boga, który nie wypuści żadnego z nas, jeśli tylko mocno do niego przylgniemy."
Dziękujemy za to piękne wydarzenie przygotowujące nas do Świąt Zmartwychwstania Pańskiego.
17. rocznica śmierci Jana Pawła II
Modlitwę różańcową rozpoczęliśmy od krótkiego rozważania:
Dziś w 17 rocznicę śmierci Św. Jana Pawła II, jego słowami z Orędzia na Światowy Dzień Pokoju, 1.01.1992 rozpoczynamy wspólną modlitwę w intencji pokoju na Ukrainie i na całym świecie: „Jeśli chcemy, żeby świat stał się ostatecznie przybytkiem pokoju, musimy się nieustannie i z pokorą, ufnie i wytrwale modlić: modlitwa jest, w całym tego słowa znaczeniu, naszą mocą w błaganiu o pokój, dzięki której możemy go otrzymać. Napełnia odwagą i daje oparcie każdemu, kto miłuje i pragnie szerzyć pokój na miarę własnych możliwości i w różnych środowiskach, w których żyje. Otwiera na spotkanie z Najwyższym, ale zarazem usposabia do spotkania z bliźnim, pomaga nawiązać ze wszystkimi, bez żadnej różnicy, relacje oparte na wzajemnym szacunku, zrozumieniu, poważaniu i miłości. Modlitwa jest węzłem, który jednoczy nas najskuteczniej: dzięki niej wierzący spotykają się tam, gdzie nierówności, niezrozumienie, urazy i wrogość przestają istnieć, to znaczy w obliczu Boga, Pana i Ojca wszystkich. Modlitwa, będąc autentycznym wyrazem prawidłowej relacji z Bogiem i z bliźnimi, już przez to samo jest pozytywnym wkładem w budowanie pokoju”. Dziś będziemy rozważać tajemnice chwalebne różańca świętego. Św. Jan Paweł II napisał w Liście o Różańcu 40: „Różaniec ze swej natury jest modlitwą pokoju z racji samego faktu, że polega na kontemplowaniu Chrystusa, który jest Księciem Pokoju i «naszym pokojem» (Ef 2, 14). Kto przyswaja sobie misterium Chrystusa – a różaniec właśnie do tego prowadzi – dowiaduje się, na czym polega sekret pokoju, i przyjmuje to jako życiowy projekt”.
Zachęcamy też do modlitwy o dar pokoju, którą modliliśmy się również po różańcu:
Modlitwa Św. Jana Pawła II o uwolnienie świata od wszelkiego zła:
O Serce Niepokalane! Pomóż przezwyciężyć grozę zła, która tak łatwo zakorzenia się w sercach współczesnych ludzi - zła, które w swych niewymiernych skutkach ciąży już nad naszą współczesnością i zdaje się zamykać drogi ku przyszłości!
Od głodu i wojny, wybaw nas!
Od wojny atomowej, od nieobliczalnego samozniszczenia, od wszelkiej wojny, wybaw nas!
Od grzechów przeciw życiu człowieka od jego zarania, wybaw nas!
Od nienawiści i podeptania godności dzieci Bożych, wybaw nas!
Od wszelkich rodzajów niesprawiedliwości w życiu społecznym, państwowym i międzynarodowym, wybaw nas!
Od deptania Bożych przykazań, wybaw nas! Od usiłowań zdeptania samej prawdy o Bogu w sercach ludzkich, wybaw nas!
Od przytępienia wrażliwości sumienia na dobro i zło, wybaw nas!
Od grzechów przeciw Duchowi Świętemu, wybaw nas, wybaw nas!
Przyjmij, o Matko Chrystusa, to wołanie nabrzmiałe cierpieniem wszystkich ludzi! Nabrzmiałe cierpieniem całych społeczeństw!
Pomóż nam mocą Ducha Świętego przezwyciężać wszelki grzech: grzech człowieka i "grzech świata", grzech w każdej jego postaci. Niech jeszcze raz objawi się w dziejach świata nieskończona zbawcza potęga Odkupienia: potęga Miłości miłosiernej! Niech powstrzyma zło! Niech przetworzy sumienia! Niech w Sercu Twym Niepokalanym odsłoni się dla wszystkich światło Nadziei!
Amen.
Akt poświęcenia świata Niepokalanemu Sercu Maryi przez Jana Pawła II
Rzym, 25 marca 1984
Modlitwa o dar pokoju św. Jana Pawła II:
Boże ojców naszych, wielki i miłosierny! Panie życia i pokoju, Ojcze wszystkich ludzi. Twoją wolą jest pokój, a nie udręczenie. Potęp wojny i obal pychę gwałtowników. Wysłałeś Syna swego Jezusa Chrystusa, aby głosił pokój bliskim i dalekim i zjednoczył w jedną rodzinę ludzi wszystkich ras i pokoleń. Niech już nie będzie więcej wojny – złej przygody, z której nie ma odwrotu, niech już nie będzie więcej wojny – kłębowiska walki i przemocy. Spraw, niech ustanie wojna (…), która zagraża Twoim stworzeniom na niebie, na ziemi i w morzu. Z Maryją, Matką Jezusa i naszą, błagamy Cię, przemów do serc ludzi odpowiedzialnych za losy narodów. Zniszcz logikę odwetów i zemsty, a poddaj przez Ducha Świętego nowe rozwiązania wielkoduszne i szlachetne, w dialogu i cierpliwym wyczekiwaniu – bardziej owocne niż gwałtowne działania wojenne. Ojcze, obdarz nasze czasy dniami pokoju. Niech już nie będzie więcej wojny.
Amen.
