Wykład poświęcony Całunowi Turyńskiemu - 19 marca br.
W niedzielę 19 marca 2023 r. o godzinie 18.15 w sali Konferencyjnej Centrum Jana Pawła II „Nie lękajcie się!” odbędzie się wykład poświęcony Całunowi Turyńskiemu, który wygłosi pan Krzysztof Sadło, były wieloletni kurator wystawy Kim jest Człowiek z Całunu? działającej w ramach Muzeum Jana Pawła Wielkiego.
Pan Krzysztof Sadło jest jednym z założycieli i dyrektorów Polskiego Centrum Syndonologicznego, czyli polskiej filii międzynarodowej instytucji zajmującej się prowadzeniem badań naukowych oraz propagowaniem wiedzy o Całunie.
Wykład jest nie tylko dawką naukowej i historycznej wiedzy o Całunie, ale także ze względu na swój przedmiot i treść jaką jest refleksja na temat tajemnicy naszego zbawienia, której obrazem jest Całun, jest okazją do nawrócenia i pogłębienia naszej wiary.
Serdecznie zapraszamy!
Medal "za zasługi dla Ignatinaum"
Centrum Jana Pawła II „Nie lękajcie się!” w Krakowie otrzymało medal „za zasługi dla Ignatianum”.
Medal został nam przyznany za zaangażowanie w życie akademickie Uczelni, poprzez wieloletnią współpracę z Fundacją Ignatianum przy okazji działań charytatywnych organizowanych przez Fundację.
Od ponad 3 lat Fundacja Ignatianum korzysta z gościny Centrum Jana Pawła II na krakowskich Białych Morzach, gdzie znajduje się główny magazyn akcji Kredkobranie, organizowanej pod patronatem Rektora Akademii Ignatianum w Krakowie.
Magazyn na Białych Morzach stał się również w ostatnim roku centrum logistycznym, gdzie przygotowywano do transportu dary zbierane na rzecz ogarniętej wojną Ukrainy.
Foto: Akademia Ignatianum w Krakowie
Antyfona na III Niedzielę Wielkiego Postu
Antyfona na III Niedzielę Wielkiego Postu:
Oczy moje są zwrócone ku Panu – Mariusz Kramarz
Aklamacja przed Ewangelią – Aklamacja przed Ewangelią
Przygotowanie darów: Pana ja wzywać będę (psalm 77) – Mariusz Kramarz
Communio na III Niedziele Wielkiego Postu: Qui biberit aquam
Uwielbienie: Duszo Chrystusowa
Antyfona Maryjna na wyjście: Ave Regina caelorum
Schola gregoriańska i oktet Sanktuarium św. Jana Pawła II
Psałterzysta: Katarzyna Śmiałkowska
Kantor: Susi Ferfoglia
Organista: Kacper Orzechowski
Tekst antyfony na wejście w III Niedzielę Wielkiego Postu znajduje się już w najstarszych źródłach z VIII wieku i nawiązuje bezpośrednio do przygotowania katechumenów do przyjęcia chrztu w Wigilię paschalną. Kościół nas wprowadza w liturgię III Niedzieli poprzez ekspresyjny obraz oczu zwróconych do Boga. Oczy nasze mają być ZAWSZE zwrócone ku Bogu: Oculi mei semper ad Dominum. W tłumaczeniu polskim niestety zabrakło słowa SEMPER – zawsze. Cierpliwe trwanie w Panu przynosi owoce życia przemienionego, nawet jeżeli jest to doświadczenie pustyni.
W pierwszej części tekstu antyfony (Oczy moje są zwrócone ku Panu, * bo On uwalnia moje nogi z sidła) można dostrzec ogromne zaufanie człowieka względem Boga, w drugim zaś (Wejrzyj na mnie i zmiłuj się nade mną, * bo jestem samotny i nieszczęśliwy) wołanie o miłosierdzie i pomoc w sytuacji godnej politowania. W tej antyfonie dwie postawy człowieka wobec Boga są zrównoważone: z jednej strony zaufanie, uwielbienie i wdzięczność, a z drugiej pokorna modlitwa ze świadomością własnej słabości.
Jak antyfony poprzednich niedziel, także i tę można zrozumieć tylko w świetle Ewangelii albo jako przygotowanie do przyjęcia i lepszego zrozumienia Dobrej Nowiny.
W II Niedzielę Wielkiego Postu antyfona na wejście podkreślała pragnienie poszukiwania oblicza Bożego przez człowieka. Jako odpowiedź na to pragnienie człowieka, Chrystus daje ŻYWĄ WODĘ. Kto pije tę wodę, nie będzie już pragnął. W III Niedzielę słuchamy Ewangelii o spotkaniu Jezusa z Samarytanką przy studni Jakubowej. Przed pójściem na krzyż, Chrystus pragnie przejść przez Samarię. Uczniowie nie chcą, ale On nalega, aby przejść właśnie przez Samarię. Kraina ta była uważana za „prostytutkę” Izraela, gdyż w niej zamieszkiwało pięć ludów, osiedlonych przez króla Asyrii. Ludy te zachowały kult swoich bogów. Ludność Samarii była więc „pomieszana”, a przede wszystkim kult Boga nie był jednorodny.
W antyfonie III Niedzieli bohaterami są oczy. Z jednej strony oczy człowieka: Oczy moje są zwrócone ku Panu. W drugiej zaś są to oczy Boga: Wejrzyj na mnie. Oczy człowieka i oczy Boga… Jakże piękne jest to spotkanie oczu człowieka i miłosiernych oczu Pana, które się szukają nawzajem i pragną… Człowiek pragnie Boga, ale Bóg jako pierwszy pragnie człowieka. Tak jak Chrystus, przechodząc przez Samarię, zwraca swe oczy ku kobiecie, ofiarując jej wodę żywą, wyzwalając jej nogi z sidła, tak też przychodzi do człowieka, do jego Samarii, przyjmując jego ubóstwo w miłosiernym objęciu krzyża.
Susi Ferfoglia | Dyrektor Instytutu Muzyki Kościelnej UPJPII, kantor Sanktuarium św. Jana Pawła II w Krakowie
#Ludzie Sanktuarium - o. Bernardo Ibarra
Ludzie Sanktuarium to nie tylko Polacy, ale też m.in. Argentyńczycy
▶️ Skąd pochodzi o. Bernardo? Znamy już o. Jonasza, a jaki jest język ojczysty o. Bernardo? Gdzie posługiwał przed znalezieniem się w Polsce? Jak liczną ma rodzinę?
Rozmawia Agata Grzybek, Social media Manager Sanktuarium św. Jana Pawła II.
___________________________
Ludzie Sanktuarium to cykl, w którym chcemy przedstawić zaangażowanych swoją pracą, sercem, umysłem i modlitwą w dzieło Sanktuarium św. Jana Pawła II Wielkiego, Centrum Jana Pawła II "Nie lękajcie się!" i Muzeum św. Jana Pawła II Wielkiego.
Koncert chóru i orkiestry zespołu Mazowsze
Koncert w ramach Muzycznych wieczorów na Białych Morzach
Koncert 18 marca 2023r.
W sobotę 18 marca o godz. 18.00 odbędzie się w naszym kościele koncert chóru i orkiestry zespołu Mazowsze, który wykona Requiem d-moll W. A. Mozarta.
Wydarzenie nie jest biletowane.
Serdecznie zapraszamy!
Gorąco pragnąłem... - antyfony i homilia na II Niedzielę Wielkiego Postu
GORĄCO PRAGNĄŁEM SPOŻYĆ PASCHĘ Z WAMI… #2
Tekst antyfony na wejście II Niedzieli Wielkiego Postu jest integralny z Ewangelią tego dnia: przemienienie Pańskie na górze Tabor. Przygotowuje wierzącego na przyjęcie tej Dobrej Nowiny i wyjaśnia ją poprzez tekst psalmu 26 (27).
Ewangelię, jakiej słuchamy 6 sierpnia, Kościół daje nam do medytacji także w II Niedzielę Wielkiego Postu.
Dlaczego?
Po doświadczeniu PUSTYNI, o której słuchaliśmy przed tygodniem, w Ewangelii II Niedzieli występuje GÓRA: poprzez doświadczenie próby dochodzimy do przemienienia. Jest to zapowiedź radosnej chwały zmartwychwstania (o czym już słyszeliśmy w poprzednią niedzielę – „okryję go chwałą”).
W centrum tekstu antyfony na wejście jest temat OBLICZA, które jest powiązane z POSZUKIWANIEM Boga. I to jest też tematem antyfony, która pomaga nam wejść w przeżywanie tajemnicy tej niedzieli: poszukiwanie oblicza Chrystusa jest naszym celem. Oblicze Chrystusa jaśnieje miłością Ojca, która wszystko ku sobie przyciąga i wszystko uporządkowuje, nadając głębszy SENS, także drodze na Kalwarię.
Jasność oblicza Chrystusa prowokuje uczniów: Piotr – jak zwykle – chce coś zrobić, żeby zatrzymać ten moment… Natomiast są chwile, kiedy chwałę Pana, chwałę miłości, można jedynie przyjąć, pozwalając, aby nas ogarnęła owa chmura, ciemna i jasna zarazem. Także my, jak wtedy uczniowie, jesteśmy zaproszeni do tego, żeby otworzyć serce na słuchanie Słowa i w posłuszeństwie Słowu, schodzić z góry Tabor i wstępować krok po kroku na zapowiadaną przez Tabor górę Kalwarię, miejsce „nadmiaru” miłości. Tylko słuchając tej łagodnej Miłości i pozwalając poprowadzić się w dół przez jej światło, będziemy zbawieni. „To jest mój Syn umiłowany…. Jego słuchajcie!”. Syn Jedyny, Wybrany, o którym mówi moje serce (tekst antyfony).
Melodia antyfony, napisana przez Piotra Pałkę, jest łagodna, spokojna, prowadząca do smakowania piękna oblicza Syna. Wprowadza nas w „klimat” II Niedzieli Wielkiego Postu, delikatnie, ale z „nutą” pełnej ufności i zawierzenia, wypływającej ze spokojnych wartości w melodii śpiewanej przez zgromadzenie liturgiczne. Tekst wielogłosowego chóru w wersecie zapewnia, że nie mamy się kogo lękać, bo Pan jest naszym Światłem; Jego oblicze jaśnieje pewnie na naszej drodze nawracania ku radości paschalnej.
https://www.youtube.com/watch?v=wipl9t_WDSk
Susi Ferfoglia | Dyrektor Instytutu Muzyki Kościelnej UPJPII, kantor Sanktuarium św. Jana Pawła II w Krakowie
IX Pielgrzymka Muzyków Kościelnych
– By głosić orędzie, które powierzył mu Chrystus, Kościół potrzebuje sztuki, potrzebuje muzyków. Śpiew pozwala przeżywać wiarę jako żywiołową radość i miłość, jako ufne oczekiwanie na zbawczą interwencję Boga. Poprzez wasze życie i pracę, Bóg wkracza w świat – mówił bp Jan Zając podczas IX Pielgrzymki Muzyków Kościelnych do Sanktuarium św. Jana Pawła II w Krakowie.
IX Pielgrzymka Muzyków Kościelnych Archidiecezji Krakowskiej do Sanktuarium św. Jana Pawła II w Krakowie rozpoczęła się wspólnym odśpiewaniem Jutrzni. Następnie, po zawiązaniu wspólnoty, konferencję pt. “Wiara fundamentem posługi muzyka kościelnego” wygłosił ks. prof. Stanisław Garnczarski. Uroczystą Mszę św. pod przewodnictwem bp. Jana Zająca koncelebrowali m.in. duszpasterz muzyków kościelnych Archidiecezji Krakowskiej ks. Grzegorz Lenart oraz ks. Stanisław Ziemiański SJ.
Na początku Eucharystii głos zabrał rektor sanktuarium św. Jana Pawła II, ks. Tomasz Szopa, który odczytał list abp. Marka Jędraszewskiego, skierowany do pielgrzymów. Arcybiskup podkreślił, że muzyka kościelna może odgrywać wielką rolę w duchowości człowieka. – Słowo Boże, ubogacone muzyką ma większą siłę przekazu i moc oddziaływania nie tylko na zmysły człowieka, ale przede wszystkim na umysł i serce, ponieważ to tam dokonuje się spotkanie Boga z człowiekiem. Gdzie słowo pozostaje bezsilne, często z pomocą przychodzi muzyka – zaznaczył metropolita. Przywołał słowa papieża Franciszka, który mówił, że muzyka liturgiczna musi być w stanie przekazać słowo Boże w dźwiękach, które wzbudzą drganie serca i stworzą atmosferę, prowadzącą do wiary. Na zakończenie arcybiskup podziękował za troskę o piękno liturgii i polecił muzyków wstawiennictwu św. Cecylii i św. Jana Pawła II.
W homilii bp. Jan Zając powiedział, że 4 marca obchodzone jest święto św. Kazimierza Królewicza, który urodził się na Wawelu. Po 26 latach zakończył on drogę swego życia i doszedł do świętości, poprzez zasłuchanie w głos Maryi.
Biskup wskazał, że liturgia słowa prowadzi do Wieczernika, gdzie człowiek z wiarą odkrywa tajemnice miłości. – Pozwólmy prowadzić się Duchowi Świętemu po drogach wiary, wchodząc w głąb najświętszej tajemnicy Eucharystii, która tu dziś trwa – powiedział. „Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał – aby wszystko dał wam Ojciec, o cokolwiek Go poprosicie w imię moje” – mówił Chrystus, polecając swym przyjaciołom, by wytrwali w Jego miłości.
Bp Jan Zając zauważył, że przeżywanie Eucharystii przez muzyków kościelnych jest ubogacone darem, o którym mówił papież Benedykt XVI w 2005 r. Ojciec Święty zauważał wtedy, że gdy człowiek staje przed Bogiem, nie wystarczają same słowa. Dlatego muzyka od początku należy do liturgii. – Piękno muzyki, doskonałość dźwięku jest darem Ducha Bożego. Jesteście w Wieczerniku Kościoła i modlicie się do Boga bogactwem dźwięków. Oddajecie cześć Bogu podczas liturgii świętej, ale to On – Chrystus Pan was w niej uświęca – podkreślił bp Jan Zając.
W Wieczerniku Eucharystii do ludzkich umysłów i serc powinno dochodzić wezwanie do rzetelnego rachunku sumienia. Człowiek powinien dać się przekonać, że miłość do Jezus jest autentyczna, gdy wypełnia się Jego przykazania i świętą wolę. Również teraz Chrystus daje swym wiernym najważniejsze przykazanie, które ma trafić do ich serc: „Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem”. – Mamy miłować się wzajemnie na miarę miłości naszego Mistrza. Miłością, która jest gotowa umyć nogi bliźniemu, nawet swojemu zdrajcy. Oddać siebie na całkowitą ofiarę, która ma kształt krzyża – podkreślił biskup. Stwierdził, że Chrystus napełnia swych wiernych miłością, dzięki której mają oni siłę służyć swym bliźnim.
Powiedział, że Duch Boży napełnia serce muzyków kościelnych poprzez piękno muzyki, by dawali braciom dobro i miłość i dawali nadzieję. – Muzyka, którą współtworzycie ma budzić nadzieję w sercu człowieka, do którego jesteście posłani. Dzisiejszy świat potrzebuje umocnienia duchowego, bo tyle zła, nienawiści, egoizmu duchowego, wojen, kataklizmów, ale my – chrześcijanie nie możemy się poddawać – podkreślił i przywołał słowa św. Jana Pawła II: „Nie lękajcie się”, które są nadal aktualnie. Bp Jan Zając zauważył, że konieczny jest ciągły powrót do Wieczernika i do Eucharystii.
– Bracia i siostry, nie zmarnujmy darów wylanych na każdą i każdego z nas po raz kolejny dziś w tym Wieczerniku. By głosić orędzie, które powierzył mu Chrystus, Kościół potrzebuje sztuki, potrzebuje muzyków. Śpiew pozwala przeżywać wiarę jako żywiołową radość i miłość, jako ufne oczekiwanie na zbawczą interwencję Boga. Poprzez wasze życie i pracę, Bóg wkracza w świat. Każdy z was musi nauczyć się współpracować z Bogiem i rozwijać ten talent, który dał wam Pan i szlifować prawdziwy diament waszego życia: wiarę – podkreślił biskup. Przywołał słowa św. Jana Pawła II, który prosił, by artyści odkryli nowy wymiar duchowy i religijny sztuki potrzebnej do życia. – Teraz jest czas dla każdego z was, by świadczyć, że miłość jest nie tylko darem Ducha, ale treścią życia, nadzieja jest mocniejsza niż zwątpienie, a wiara jest dla was najcenniejsza i daje wam pewność zbawienia – pokreślił na zakończenie bp Jan Zając.
Sobotnia pielgrzymka muzyków kościelnych zgromadziła organistów, dyrygentów chórów, chórzystów i kantorów. Jak wyjaśnia ks. Lenart, muzycy kościelni spotykają się czterokrotnie w roku: na listopadowym dniu skupienia z okazji święta św. Cecylii, wielkopostnym dniu skupienia połączonym z pielgrzymką do sanktuarium św. Jana Pawła II, na pielgrzymce chórów Archidiecezji Krakowskiej oraz na rekolekcjach wakacyjnych. To ważny czas, w którym wspólnie się modlą, poznają się i podejmują trudne tematy. – Spotkania stanowią dla nich umocnienie, by w codziennym wypełnianiu tej niełatwej posługi nie ulegli rutynie. Jest ona ściśle związana z wiarą i religijnością, więc trzeba bardzo dbać o to, by w posłudze jak i w życiu się nie pogubić i dążyć do zbawienia – mówił ks. Lenart.
Źródło: Biuro Prasowe Archidiecezji Krakowskiej
Homilia i antyfona z I Niedzieli Wielkiego Postu
Pośród tekstów liturgiczny przeznaczonych na dzisiejszą niedzielę, niezwykle wartościową jest antyfona na wejście, której polski tekst został ubrany po raz pierwszy w szatę muzyczną, będącą egzegezą tekstu biblijnego, by jeszcze lepiej, bo na skrzydłach muzyki, słowo Boże mogło trafić do naszych serce i tam zasiewać ziarno bezgranicznej ufności Bogu. Kard. Ratzinger powiedział „Muzyka odsłania zasypaną drogę do serca” – czy to poprzez bezpośrednie śpiewanie czy to poprzez słuchanie muzyki. Muzyka, przekazuje sens zawarty w tekście poprzez mądre ułożenie dźwięków. W liturgii muzyka pełni rolę egzegezy brzmieniowej, dlatego jest samą liturgią par excellence, a nie oprawą, dodatkiem, wypełnieniem ciszy. Stawia nas to w zupełnie nowe spojrzenie muzyki, która nie bazuje na kryterium, żeby się podobała, i nie jest własnością żadnej grupy partykularnej, ale jej celem jest przekazywanie sensu zawartego w danej, konkretnej liturgii i ma pełnić rolę egzegetyczną wraz ze wszystkimi innymi elementami liturgii. Muzyka ma przyciągać do Boga swoim pięknem. A piękna jest wtedy, gdy kiedy dochodzi do pełnej jej realizacji. Gdy jest taka, jak chciał tego Kościół, bo otrzymał ją od samego Chrystusa.
Jeśli wejdziemy jeszcze głębiej w tekst tej antyfony, to zauważymy, że w dwóch wersetach psalmu, które ją tworzą Bóg mówi w pierwszej osobie! W innych wersetach mówi w trzeciej osobie. Tu się zwraca w pierwszej osobie do człowieka, aby miał pewność, abyśmy MY mieli pewność, że Bóg nas wysłucha i obdarzy długim życiem. Punkt kulminacyjny obietnicy Bożej jest w słowie: “okryję sławą” – w śpiewie gregoriańskim słowo to wyrażone jest tą samą formułą melodyczną jaka się znajduje w kantykach na Wielką Sobotę. I nie jest to przypadek, bo Kościół właśnie poprzez ten prosty zabieg melodyczny, przekazuje nam bardzo ważną prawdę: Wielki Post ma być przeżyty już w perspektywie Wielkanocy, kiedy to Chrystus w swoim zmartwychwstaniu „okryje nas sławą”. I tutaj widzimy, że Introit na I Niedzielę już nawiązuje do Wielkanocy: Wielki Post wzywa nas, aby wrócić do źródła doświadczenia paschalnego: odnaleźć na nowo życiodajną więź z Chrystusem. To oczywiście wiedzie poprzez doświadczenie pustyni, poprzez próbę głodu, kuszenie.
Zapraszamy już dziś na II Niedzielę Wielkiego Postu o 12.15 do naszego Sanktuarium.
#Ludzie Sanktuarium - o. Jonasz De Oliveira
Ludzie Sanktuarium to nie tylko Polacy.
▶️ Skąd pochodzi o. Jonasz? W jakim mówi języku? Ile miał lat, kiedy po raz pierwszy poczuł w sercu wezwanie Boże? - macie jakieś pomysły? A może znacie o. Jonasza? Zachęcamy do obejrzenia pięknej rozmowy o zimie ❄️ na żywo, św. Janie Pawle II, który ofiarował Mamie-siostrze zakonnej różę 🌹 i o sensie ukrytym w słowie "Polonia". Ludzie Sanktuarium to cykl, w którym chcemy przedstawić zaangażowanych swoją pracą, sercem, umysłem i modlitwą w dzieło Sanktuarium św. Jana Pawła II Wielkiego, Centrum Jana Pawła II "Nie lękajcie się!" i Muzeum św. Jana Pawła II Wielkiego.
___________________________
Ludzie Sanktuarium to cykl, w którym chcemy przedstawić zaangażowanych swoją pracą, sercem, umysłem i modlitwą w dzieło Sanktuarium św. Jana Pawła II Wielkiego, Centrum Jana Pawła II "Nie lękajcie się!" i Muzeum św. Jana Pawła II Wielkiego.
