Miesiąc: listopad 2021

Bp Janusz Mastalski do organistów: Jesteście bardzo potrzebni we wspólnocie Kościoła

Chcę wam powiedzieć jako biskup: jesteście potrzebni i bez was ten Kościół, również w Polsce byłby w jakiś sposób oszpecony – mówił bp Janusz Mastalski podczas dnia skupienia organistów i muzyków kościelnych w Sanktuarium św. Jana Pawła II w Krakowie.

Bpa Janusza Mastalskiego we wspólnocie muzyków archidiecezji przywitał ks. Grzegorz Lenart.

W homilii biskup stwierdził, że w czytaniach mszalnych została określona niezwykła rola muzyki. – Muzyka łagodzi, wspiera, sprawia, że człowiek zaczyna inaczej patrzeć na trudne sprawy – zauważył. Wskazał, że organista musi być mistrzem współbrzmienia. Zapytał zebranych czy ich wkład w liturgię jest także wkładem w ich serce. Organista w życiu codziennym powinien przyjąć postawę świadka Chrystusa.

Dzień skupienia jest bardzo ważny, ponieważ pozwala zebranym się ubogacać integrować i dzielić ten sam niepokój. Muzyka pozwala wyrazić rzeczy, których nie da się ująć za pomocą żadnych słów. Organista powinien współbrzmieć w liturgii, w swej rodzinie oraz powołaniu. Biskup powiedział, że lekkość serca polega na otwartości na innych. – Muzyk nigdy nie może być zamknięty. Nigdy nie może dzielić, ponieważ muzyka ma łączyć – podkreślił. Zauważył, że organiści muszą być piękni wewnętrznie. Muzyka nie może przeszkadzać, a podczas liturgii organista powinien przekazywać swą lekkość serca innym. W Ewangelii Jezus nakazuje się modlić w każdym czasie. – Jakże ważne jest by być człowiekiem, który trwa na modlitwie, mimo negatywnych rzeczy w życiu. Jesteście wrażliwymi osobami, artystami. Nie wyobrażam sobie człowieka, który pięknie śpiewa i gra w kościele, ale się nie modli – powiedział biskup.

Papież mówił, że muzyka i śpiew są prawdziwymi narzędziami ewangelizacji, gdy organiści są świadkami słowa Bożego. Muzyka przynosi nadzieję, ukojenie i poruszenie modlitewne. – Chcę wam powiedzieć jako biskup: jesteście potrzebni i bez was ten Kościół, również w Polsce byłby w jakiś sposób oszpecony – powiedział biskup. Przypomniał, że organiści muszą być skutecznymi świadkami nie tylko w kościele, ale także w rodzinach i środowiskach, w których żyją. – Macie być wzmocnieniem dla innych – podkreślił. Zakończył słowami papieża Franciszka, który mówił, że dobry interpretator podchodzi z pokorą do dzieła, które nie jest jego własnością i powinien kształcić się, by przekazać piękno muzyki. Muzyk trwa na służbie wspólnocie, która odnawia ludzkiego ducha. – Jestem dumny, że jestem biskupem krakowskim i że mamy tak wspaniałych organistów – zaznaczył bp Janusz Mastalski.

Na zakończenie zebrani odmówili litanię do św. Cecylii i wysłuchali koncertu organowego Filipa Presseisena.

przez CJP2

Kard. Stanisław Dziwisz: Gwarancją obecności piękna w liturgii jest piękna muzyka

Wywiedziona z przesłanek biblijnych i teologicznych, piękna muzyka liturgiczna prowadzi do spotkania z Bogiem, który jest najdoskonalszym i nieskończonym Pięknem - mówił kard. Stanisław Dziwisz na Mszy św. w Sanktuarium św. Jana Pawła II, która zakończyła Międzynarodową Konferencję Naukową "Muzyka liturgiczna wczoraj, dziś i jutro - wierność tradycji, potrzeba odnowy".

Poniżej publikujemy pełną treść homilii ks. kardynała:

Drogie Siostry i drodzy Bracia!

Opowiedziana przez Jezusa przypowieść o dziesięciu pannach przypomina nam, że u kresu dziejów świata i człowieka czeka nas ostateczne spotkanie z Bogiem, naszym Stwórcą i Panem, zapraszającym nas wszystkich do życia na wieki w Jego królestwie miłości. Taki jest cel naszej ziemskiej wędrówki. Taki jest horyzont naszej nadziei. Zmierzamy do fascynującej, ale niewyobrażalnej rzeczywistości, o której Paweł Apostoł pisał, że „ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują” (1 Kor 2, 9).

Jednym z przemawiających do naszej wyobraźni obrazów niebiańskiej rzeczywistości jest uczta weselna. Jezus posługuje się tym obrazem, aby uchylić rąbka tajemnicy i pokazać, jak będzie wyglądało ostateczne przyjście Syna Bożego u kresu dziejów, byśmy nie pozwolili się zaskoczyć. Nauczyciel z Nazaretu nawiązuje do sceny ceremonii zawarcia małżeństwa u Żydów, znanej dobrze słuchaczom. Małżeństwo zawierano wówczas w dwóch etapach. Najpierw miały miejsce zaręczyny, stanowiące akt publiczno-prawny, a po około roku odbywało się właściwe wesele, jakie znamy choćby z opisu cudu w Kanie Galilejskiej.

Dziesięć panien to druhny tworzące orszak weselny wokół panny młodej czekającej na przybycie małżonka. Pięć panien okazało się roztropnych, bo wzięły nie tylko lampy, ale i oliwę na wypadek, gdyby jej zabrakło. Tej roztropności zabrakło pozostałym pięciu pannom, którym zgasły lampy zanim nadszedł oblubieniec i nie dostały się na ucztę weselną.

Jak słyszeliśmy, Jezus zakończył przypowieść ważnymi słowami, odnoszącymi się do wszystkich Jego uczniów, a więc i do nas: „Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani godziny” (Mt 25, 13). Całe nasze życie jest przygotowaniem na ostateczne spotkanie z Bogiem. Jeżeli znamy prawdę o naszym życiu, o naszej godności i powołaniu do życia na wieki w Bożym królestwie, jeżeli jesteśmy mądrzy i roztropni, nie możemy pozwolić uśpić swojej czujności, lecz ciągle powinniśmy być gotowi na spotkanie z Oblubieńcem.

Co robić, by nam nie zabrakło oliwy dla naszych lamp? W jaki sposób mamy czuwać? Najcenniejszą oliwą w naszym życiu na ziemi jest nasza miłość – miłość Boga i bliźniego, służba Bogu i bliźniemu. Miłość i służba rozjaśniają drogi naszego życia i otwierają przed nami bramy prowadzące do niegasnącej światłości Bożego królestwa.

Szczególną formą naszego nieustannego czuwania oraz przygotowywania się do udziału w uczcie niebieskiej jest pełne uczestnictwo w liturgii, zapowiadającej i antycypującej czekającą na nas wspaniałą i ostateczną rzeczywistość. Przygotowanie liturgii jest gwarantem jej piękna. Piękno niewątpliwie należy do istoty liturgii, ponieważ odbija się w niej piękno samego Boga, który objawia się człowiekowi. Właśnie dlatego piękna nie można traktować jedynie jako zewnętrznego elementu celebracji, być może pożytecznego, ale niekoniecznego dodatku, zależnego od wrażliwości i subiektywnych odczuć osób lub wspólnot. Sama istota Bożych tajemnic objawia się właśnie w szlachetnym pięknie liturgii. Liturgia pragnie zawsze zanurzenia całego człowieka w przestrzeni prawdziwego piękna, intensywnej jasności i doświadczenia misterium, które pochodzi od Boga, rodzi się ze spotkania z Nim, prowadzi do uczestnictwa w Jego życiu oraz do prawdziwej przemiany.

Gwarancją obecności piękna w liturgii jest piękna muzyka. Ona jest niejako językiem piękna. Wywiedziona z przesłanek biblijnych i teologicznych, piękna muzyka liturgiczna prowadzi do spotkania z Bogiem, który jest najdoskonalszym i nieskończonym Pięknem. Dlatego potrzeba takich spotkań, jak choćby dzisiejsza międzynarodowa konferencja naukowa i związana z nią refleksja nad muzyką liturgiczną w przeszłości, w czasach obecnych i w przyszłości i w tym kontekście podkreślenie potrzeby wierności tradycji, ale także odnowy.

Wyrażam wdzięczność za tę cenną inicjatywę Uniwersytetowi Papieskiemu Jana Pawła II w Krakowie oraz organizatorom, prelegentom i uczestnikom Konferencji, wpisującej się w program XVI Dni Muzyki Kościelnej w Archidiecezji Krakowskiej. W trosce o piękno muzyki w liturgii ogromną rolę posiada uniwersytet. Niezbędny jest dyskurs akademicki, który będzie wyznaczał nowe idee, cele i kierunki działania w zakresie muzyki kościelnej. Konieczna jest zatem praca profesorów, którzy studentom będą przekazywać nie tylko swoje pasje, umiejętności i talenty, ale przede wszystkim wzbudzać w nich powołanie, gdyż muzyk kościelny jest w pewnym sensie artystą wiary. Jego powołanie polega bowiem nie tylko na odzwierciedleniu w muzyce Bożego piękna, ale także na kształtowaniu samego siebie jako świadka tego piękna. Otwierając się na przyjście Ducha Stworzyciela, muzyk kościelny szuka wciąż nowych dróg dla wyrażenia poprzez muzykę przesłania Chrystusowej Ewangelii.Dziś sprawujemy liturgię i modlimy się w Sanktuarium św. Jana Pawła II. Wiemy, z jaką starannością przygotowywane były i są papieskie liturgie. Tak było również podczas pontyfikatu świętego Papieża. Pozostaną w naszej pamięci wielkie celebracje liturgiczne podczas jego podróży apostolskich do Ojczyzny. Tylko Bóg wie, ilu ludzi i jak głęboko zbliżały te celebracje do tajemnicy Boga, jak bardzo rozpalały one ludzkie serca.

Zakończę słowami Jana Pawła II, który w Liście do artystów, opublikowanym dwadzieścia pięć lat temu, pisał: „Kościół potrzebuje także muzyków. Ileż utworów muzyki sakralnej zostało skomponowanych w ciągu stuleci przez twórców przenikniętych głębokim zmysłem tajemnicy! Tysiące wierzących umacniało swoja wiarę muzyką, która wypływała z serc innych wierzących i stawała się częścią liturgii, a przynajmniej bardzo cenną pomocą w jej godnym sprawowaniu. Śpiew pozwala przeżywać wiarę jako żywiołową radość i miłość, jako ufne oczekiwanie na zbawczą interwencję Bożą” (n. 12).

Święta Cecylio, patronko dnia dzisiejszego i patronko muzyki kościelnej – módl się za nami!

Św. Janie Pawle II – błogosław nam z wysoka i módl się za nami!

źródło: Biuro Prasowe Archidiecezji Krakowskiej

przez CJP2

Kard. Dziwisz na zakończenie Dni Jana Pawła II: Jan Paweł II jednał ludzi z Bogiem i ludzi między sobą

Te Dni są czymś więcej niż tylko szeregiem spotkań akademickich i wykładów. Są wyrazem trwałego przekonania, że w życiu i nauczaniu św. Jana Pawła II, Bóg dał nam wszystkim, zarówno wierzącym jak i niewierzącym, ogromnie potrzebną lekcję człowieczeństwa integralnego, chciałoby się powiedzieć człowieczeństwa pojednanego - mówił kard. Stanisław Dziwisz podczas uroczystej Mszy św. w Sanktuarium św. Jana Pawła II.

Pomysłodawcą Dni Jana Pawła II jest Kolegium Rektorów Szkół Wyższych Krakowa. Wydarzenie zorganizowano w Krakowie i w całej Małopolsce po śmierci Jana Pawła II jako wspólna inicjatywa uczelni wyższych z naszego regionu. W tym roku Dni odbyły się już po raz szesnasty. Tematem przewodnim było hasło “Ku pojednaniu”. Po Mszy św. wręczono nagrody w konkursie literackim dla studentów. Nadesłane prace nagrodzono w dwóch kategoriach: esej i utwór poetycki.

Poniżej publikujemy pełną treść homilii ks. kardynała:

Dzisiejsze słowo Boże przypomina nam o gorliwej walce Machabeuszy o tradycje i wiarę oraz o spontanicznym żalu Jezusa nad świętym miastem, które nie „rozpoznało czasu swego nawiedzenia”. Oba czytania jakże są aktualne dzisiaj. W naszych czasach nie brakuje okazji do bronienia wiary i zdecydowanego opowiadania się po stronie wartości, szczególnie tych związanych z niepodważalnym prymatem Boga i Jego życiodajnych przykazań w świecie. Tego prymatu nie zastąpi nic. Ten prymat jest źródłem naszego wzajemnego szacunku i współistnienia w miłości. Tego prymatu trzeba bronić. Drogę jego obrony wskazuje nam Jezus swoim własnym życiem. On broni prymatu Boga i wypływającej z niego miłości do człowieka, poprzez ofiarę ze swego życia. Klimat paschalny dzisiejszego fragmentu ewangelicznego jest wyraźnie dostrzegalny: żal Jezusa, Jego smutek to część Jego drogi do Jerozolimy na mękę. Miłość Syna Bożego wyrażona w ofierze z życia jest orężem daleko doskonalszym niż gniew Matatiasza z pierwszego czytania. Właśnie dlatego powinien do nas dzisiaj przemówić Jego smutek na widok Jerozolimy i proroctwo, które nad nią wypowiada. Ten smutek ostrzega nas przed ślepotą na Bożą obecność między nami, na Jego sposób działania w nas, na ludzi, których nam daje i do nas posyła, przestrzega również  przed kierowaniem się doraźnymi interesami, sprzedawaniem bogactwa własnej tradycji, zapomnieniem i odrzuceniem przeszłości, marnymi i zdradzieckimi układami z duchem czasów. O jakże bardzo cierpimy dzisiaj na chorobę spowodowaną brakiem rozpoznania wielkich dzieł Bożych, jakie On dla nas uczynił w tak nieodległej historii! Jakże łatwo przychodzi nam zapomnienie o ludziach, których Bóg nam dał, aby otwarli nam drogę do prawdziwej wolności. Jakże skorzy jesteśmy do zmieniania naszych ocen historii, jak łatwo można dzisiaj odebrać nam nasze własne doświadczenie i je zakłamać.  Niech nas wszystkich obudzi smutek Jezusa i Jego proroctwo, Jego zachęta do zachowywania w sercu wielkich dzieł Boga między nami, do wnikania w tajemnice historii i czasu, do jej rozumienia.

W tym miejscu chciałbym bardzo serdecznie podziękować wszystkim organizatorom i uczestnikom tegorocznych Dni Jana Pawła II. Dziękuję Wam za pracę, za trud organizacji szerokiej palety spotkań, a przede wszystkim za chęć studiowania i pogłębiania znajomości dziedzictwa Papieża z Polski. Te Dni są czymś więcej niż tylko szeregiem spotkań akademickich i wykładów. Są wyrazem trwałego przekonania, że w życiu i nauczaniu św. Jana Pawła II, Bóg dał nam wszystkim, zarówno wierzącym jak i niewierzącym, ogromnie potrzebną lekcję człowieczeństwa integralnego, chciałoby się powiedzieć człowieczeństwa pojednanego. Człowieczeństwa, w którym rozum i wiara, miłość do Boga i do człowieka, zaangażowanie w Kościół i w świat nie są wartościami rozłącznymi, ale współistnieją w harmonii. Jan Paweł II jednał ludzi z Bogiem i ludzi między sobą, łączył kultury, budował mosty, zostawił nam piękny przykład kultury pojednania.

Krakowskie Dni Jana Pawła II stanowią również wyraz wspólnoty ducha, która trwa i powinna trwać pomimo wielu podziałów. Wszyscy dobrze pamiętamy, że Jan Paweł II był człowiekiem wspólnoty, jednoczenia ludzi. Przesłanie miłosierdzia, które stało się jednym z najistotniejszych wymiarów jego działalności ewangelizacyjnej, było odpowiedzią na samotność człowieka uwikłanego w zło, przytłoczonego jego nawarstwieniem – jak pisał w Dives in Misericordia. Ogólnoludzka wspólnota tworzona przez posługę św. Jana Pawła II opierała się na głoszeniu Ewangelii wyrażającej się w „wyobraźni miłosierdzia”, wyobraźni świadomej zła i grzechu, ale pokładającej nadzieję w przebaczeniu, dialogu, miłości wzajemnej i szacunku!

Właśnie dlatego, szczególnie dziękuję za wybór tematu tegorocznych Dni. Pojednanie, szeroko rozumiane i ogarniające wiele dziedzin naszego życia, jest nam dzisiaj niezmiernie potrzebne!

Kochani Siostry i Bracia, pozwólcie, że na koniec zwrócę się do Was z apelem płynącym z serca. Jest to apel człowieka, który przez prawie czterdzieści lat towarzyszył Karolowi Wojtyle, Janowi Pawłowi II, papieżowi, który wybrany na Stolicę Piotrową, przybrał imię wyrażające pragnienie kontynuacji dzieła odnowy Kościoła zapoczątkowanego przez swoich poprzedników.

Dzieło i osoba papieża z Krakowa nie powinny zostać zapomniane! Z bólem serca obserwuję ataki na Jego dziedzictwo i nauczanie. Z bólem duszy dostrzegam jak w niektórych środowiskach marginalizuje się Jego przesłanie i wkład we współczesną historię, jak skazuje się Jego myśl na banicję licząc, że zostanie zapomniana. W obliczu tego wszystkiego składam dzisiaj przed Wami jeszcze raz moje świadectwo o wielkości św. Papieża Jana Pawła II.

Karol Wojtyła, Jan Paweł II był człowiekiem wielkiej, nieugiętej i pokornej wiary! Był wielki szacunkiem do tradycji i swoją postępowością! Był wielki swoją miłością i troską o Kościół. Był wielki swoją nieustanną modlitwą. Był wielki tytaniczną pracą. Był wielki szacunkiem i miłością do każdego napotkanego człowieka. Był wielki swoją myślą, której owocem są liczne teksty, pewnego rodzaju nowa Summa teologiczna na nasze czasy. Był wielki niekończącym się jednaniem ludzi i kultur. Cała ta Jego wielkość pochodziła z przyjaźni z Bogiem. Cała ona została dana nie tylko Jemu, ale przez niego i nam.

Wypada dzisiaj powtórzyć słowa, które Jan Paweł II wypowiedział do swoich rodaków na krakowskich Błoniach w 1979 roku, nieco je zmieniając, modyfikując: „zanim stąd odejdę, proszę was, abyście całe to duchowe dziedzictwo, któremu na imię Jan Paweł II, raz jeszcze przyjęli z wiarą, nadzieją i miłością”. Dlatego proszę każdego z Was dzisiaj, „nie depczmy przeszłości ołtarzy, choć – to oczywiste – na nich mamy doskonalsze wznieść”, dlatego stanowczo proszę: nie bądźmy pokoleniem ludzi, którzy „nie rozpoznali czasu swego nawiedzenia”. Amen!

źródło: Biuro Prasowe Archidiecezji Krakowskiej

przez CJP2

Katechezy “Zwiastowania” Drogi Neokatechumenalnej

W niedzielę rozpoczęły się w naszym Sanktuarium Katechezy “Zwiastowania” Drogi Neokatechumenalnej. Będą odbywać się one cyklicznie do końca roku w każdą niedzielę i czwartek o godzinie 18.00 w Białej Sali znajdującej się na terenie naszego Centrum. Zapraszamy serdecznie do udziału wszystkich pragnących wziąć w nich udział.

przez CJP2

Kard. Stanisław Dziwisz: Całe niebo adoruje świętego Boga

Dzisiaj, przeżywając uroczystość Wszystkich Świętych, a więc nie tylko oficjalnie ogłoszonych przez Kościół błogosławionymi i świętymi, kierujemy nasze spojrzenie ku niebu, gdzie również nasi zmarli bliscy i przyjaciele cieszą się już radością przebywania w Bożym królestwie miłości - mówił kard. Stanisław Dziwisz podczas Mszy św., jaką sprawował w Uroczystość Wszystkich Świętych w Sanktuarium św. Jana Pawła II.

Poniżej publikujemy pełną treść homilii ks. kardynała:

Drodzy Bracia i Siostry!

Doroczna uroczystość Wszystkich Świętych i towarzyszące jej czytania liturgiczne odsłaniają przed nami niewyobrażalną rzeczywistość, do której wszyscy zmierzamy podczas naszego krótszego lub dłuższego życia. Na ziemi jesteśmy tylko wędrowcami. To jest tylko pierwszy etap, przygotowujący nas do nowego życia w Bogu, które nie będzie miało kresu, w którym – jak zapewnia nas objawiona księga Apokalipsy – nie będzie już śmierci, ani żałoby, ni krzyku, ni trudu (por. Ap 21, 4).

Ta sama księga Apokalipsy pomaga nam dziś w jakiś sposób wyobrazić sobie niebo, a więc to, co pozostaje dla nas niewyobrażalne. Autor księgi, św. Jan Apostoł, w proroczym uniesieniu dostrzega „wielki tłum, którego nikt nie może policzyć z każdego narodu i wszystkich pokoleń, ludów i języków”. Apostoł zauważa aniołów i tajemnicze postaci niebieskie, padające na oblicze i oddające pokłon przez Bożym tronem, jednocześnie i doniośle wołające: „Błogosławieństwo i chwała, mądrość i dziękczynienie, i cześć, i moc, i potęga Bogu naszemu na wieki wieków!” (por. Ap 7, 9-12).

Całe niebo adoruje świętego Boga i uczestniczy w Jego świętości, w pełni Jego miłości i szczęścia. Dzisiaj, przeżywając uroczystość Wszystkich Świętych, a więc nie tylko oficjalnie ogłoszonych przez Kościół błogosławionymi i świętymi, kierujemy nasze spojrzenie ku niebu, gdzie również nasi zmarli bliscy i przyjaciele cieszą się już radością przebywania w Bożym królestwie miłości.

My wszyscy podążamy za nimi, podobnie jak wszystkie pokolenia, które nas poprzedziły i które za nami przyjdą. Wszyscy uczestniczymy w tym wielkim pochodzie całej ludzkości, stworzonej i zbawionej przez Boga. Zanurzeni na co dzień w naszych ziemskich sprawach, troskach i radościach, planach, rozczarowaniach i nadziejach, nie powinnyśmy zapominać, że przed każdą i każdym z nas otwiera się cały czas horyzont wieczności. Świadome przeżywanie tej prawdy, stanowiącej fundament naszej godności i ostatecznego powołania, może nam pomóc żyć mądrze i osiągnąć cel, do którego zmierzamy.

Przypomina nam o tym dzisiaj św. Jan Apostoł, tym razem w swoim Pierwszym Liście: „Popatrzcie – pisze Apostoł – jaką miłością obdarzył nas Ojciec: zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi i rzeczywiście nimi jesteśmy. […] Obecnie jesteśmy dziećmi Bożymi, ale się jeszcze nie ujawniło, czym będziemy. Wiemy, że gdy się to objawi, będziemy do Niego podobni, bo ujrzymy Go takim, jaki jest” (1 J 3, 1-2). W ten sposób urzeczywistni się w całej pełni wielkie pragnienie Serca Boga, który stworzył nas na swój obraz i podobieństwo, dzieląc się z nami swoim szczęściem. Taki otrzymaliśmy dar podobieństwa do Boga. Jednocześnie ten dar stał się zadaniem, byśmy żyli jak dzieci Boga, zanurzeni w Jego miłości i starający się kochać i służyć Bogu i Jego dzieciom – czyli naszym braciom i siostrom.

Dzisiejsza Ewangelia wskazuje nam drogę, jaką możemy i powinniśmy kroczyć, by odpowiedzieć na odwieczny Boży dar miłości. Ogłoszone przez Jezusa Błogosławieństwa na początku Jego publicznej działalności, stają się drogowskazami na naszej chrześcijańskiej drodze do wieczności.

Chrystus uczy nas, że przede wszystkim błogosławionymi są ubodzy w duchu i że do nich należy królestwo niebieskie. Człowiek ubogi w duchu w centrum swojej egzystencji stawia Boga, bo wie, że od Niego wyszedł i do Niego zmierzamy, i że wszystko zawdzięcza Bogu. Największym i jedynym bogactwem ubogiego w duchu jest sam Bóg, Jego dobroć i miłość. Człowiek ubogi w duchu nie uważa się za samowystarczalnego, bo wie, że nie ocali swojego losu, nie zbawi się o własnych siłach, jeżeli przez ciemną dolinę zła i śmierci nie przeprowadzi go Bóg. Dlatego człowiek ubogi w duchu całą swoją nadzieję pokłada w Bożym miłosierdziu i zbawieniu.

Pozostałe Błogosławieństwa są konsekwencją takiej postawy, takiego przyjętego stylu życia, który był stylem życia i służby Jezusa Chrystusa: cichego, czystego i pokornego serca, litującego się nad niedolą człowieka, pragnącego sprawiedliwości i przywracającego sprawiedliwość na ziemi, miłosiernego i wzywającego do miłosierdzia, czyniącego pokój i przekazującego swoim uczniom to samo zadanie.

Zdajemy sobie sprawę, jak bardzo program zawarty w Jezusowych Błogosławieństwach różni się od politycznych i społecznych programów głoszonych w dzisiejszych świecie i jak bardzo ten program wydaje się utopią. A jednak ta „utopia” pozostaje aktualna przez całe wieki, we wszystkich pokoleniach, a o jej aktualności świadczy życie i czyny tych, których nazywamy Świętymi i Błogosławionymi.

Do takich, których możemy nazwać ludźmi Ośmiu Błogosławieństw, należał Karol Wojtyła – Jan Paweł II. Wspominaliśmy go wielokrotnie w minionym miesiącu, bo to właśnie w październiku 43 lata temu został na długie lata Piotrem naszych czasów. Dziękowaliśmy, dziękujemy i nie przestaniemy dziękować Bogu za to wszystko, co święty Papież wniósł w życie i misję Kościoła, za dobro, które dokonało się w świecie dzięki jego pasterskiej posłudze.

Dzisiaj przypada siedemdziesiąta piąta rocznica przyjęcia święceń kapłańskich przez Karola Wojtyłę. To ważne wydarzenie dokonało się w kaplicy biskupów krakowskich przy udziale niewielu obecnych, a sakramentu święceń udzielił niezłomny kardynał Adam Stefan Sapieha. Tak zaczęła się droga służby w kapłaństwie wówczas dwudziestosześcioletniego i bliżej nieznanego człowieka, który po latach był i jest na ustach całego świata. Jego postawa duchowego ubóstwa, ofiarności, miłości i służby przyniosła ogromny owoc, z którego Kościół czerpie i nadal będzie czerpać w swojej służbie człowiekowi.

Prosimy dziś św. Jana Pawła II, by miał w opiece Kościół i świat, naszą i jego ojczyznę, nasze rodziny i wspólnoty, parafie i środowiska.

Drodzy bracia i siostry, przeżywając uroczystość Wszystkich Świętych i wigilię jutrzejszego Dnia Zadusznego, myślimy o naszych drogich zmarłych i polecamy ich Bożemu miłosierdziu. Modlitewną pamięcią obejmujemy tych, którzy oddali swoje życie za naszą Ojczyznę i jej wolność. Miłosiernemu Bogu polecamy wszystkich spoczywających na krakowskich cmentarzach a także tych, którzy spoczywają w kryptach katedry Wawelskiej. Modlimy się również za wszystkich, którzy odeszli od nas podczas trwającej wciąż epidemii.

Wierzymy w Świętych obcowanie, zawarte w naszym chrześcijańskim Credo. Wierzymy, że solidarnie możemy wspomagać zmarłych naszymi modlitwami i że oni również nas wspomagają. Dlatego po tej Mszy świętej podejmiemy specjalną modlitwę za wszystkich naszych zmarłych, polecając przede wszystkim w Eucharystii ich los miłosiernemu Panu. Modlimy się dziś gorąco i prosimy: Dobry Jezu, a nasz Panie, daj im – w Twoim Sercu – wieczne spoczywanie.

Amen!

źródło: Biuro Prasowe Archidiecezji Krakowskiej

przez CJP2